هڪڙو چهرو مون کان مور نه وسري ٿو.
دل تي چٽجي ويو آ هاڻ نه اتري ٿو.
هن جون اکيون نيريون گهريون سمنڊ جيان،
گهوري سڀ کي ٻوڙي ڪير نه نڪري ٿو.
مٺڙا مٺڙا لفظ ملائم لهجي سان،
ڳالهائي ٿو چنڊ چوڏهين جو اڀري ٿو.
مرڪي ڏسندو آهي ايئن لڳندو آ،
ڪاڄ لئه ڄڻ ڪو سنڌي ماڻهو سنڀري ٿو.
هن جو هر هڪ ٽهڪ مسيحا هوندو آ،
ڳالهائي ته بهار خزان مان نڪري ٿو.