تون هئين، هيءَ حياتي ڀي مٺڙي هئي.
ڄڻ گلن کان مون خوشبوءِ پڪڙي هئي.
تون رُسي وئين پرين، سچ پڇين ائين لڳو،
زندگي، موت جي ڄڻ ته گرڙي هئي.
ذهن گم سوچ ۾ هر گھڙي لوڇ ۾،
وقت کاري ۾ جيون به ڪُرڙي هئي.
گڏ رهڻ جي خوشي دل ۾ سانڍي رکيم،
ديد ان تي دنيا جي به ڪرڙي هئي.
ساهه جي رڳَ کي ڳنڍ هجي ڄڻ ڏنل،
بند ڪمري جي جاڪون هو درڙي هئي.
ديد درزيءَ به مون کي موٽائي ڇڏيو،
ننڊ نيڻن جي اهڙي ته اڊڙي هئي.