سفر اسان جو عشق جي دڳن تي جاري آ.
ڪڏهن ٿو مينهن وسي ۽ ڪڏهن انڌاري آ.
مون تنهنجي ڳل تي رکي چپڙا سرڪ ڇا پيتي،
حواس جاءِ تي ناهن ۽ نشو طاري آ.
اسان جا خواب ڀي اڻ کٽ سفر تي نڪتا هن،
اسان جي ننڊ ڀي ورتي وڏي تياري آ.
ڪڏهن ڪڏهن ته اسان سان ائين به ٿيندو آ،
بهار مرڪي آ چوندو ته ڇا بهاري آ.
لڳي ٿو چنڊ سٺو ڏاڍو پر خبر ناهي،
الائي ڇا جو اٿس داغ ڇا بيماري آ.
چون ٿا عشق سدائين اتي سڙيو آهي،
جتي هٿن سان حسن باهه پاڻ ٻاري آ.