رات کائي پئي اڪيلائي.
هن جي تصوير ڳل کڻي لائي.
چنڊ جي روشني سوا تنهنجي،
ايئن لڳي جونِ جي جيئن تائي.
شاعري، آنءُ ۽ ڦٽل ڪمرو،
هوءَ نه آئي نه ننڊ ئي آئي.
هن چيو هو ته آنُ تنهنجي هان،
دل سندم جملي ان ئي همٿائي.
مون اڃا ننڊ ئي نه ڪئي هوڏانهن،
صبح آذان ٿي، مٿان آئي.
ڀاڳ منهنجي جي رات آ ساڳي،
باک هوڏانهن ڪڍي آ لالائي.