باهه جي شعلن تي گهر منهنجو هيو.
شهر سارو بي خبر، منهنجو هيو.
مان اڪيلو ئي هليس جيون سڄو،
سج رستي تي سفر منهنجو هيو.
زندگيءَ جا درد ميڙيندو رهيس،
سارو جيون منتشر منهنجو هيو.
دل هئي صحرا ۽ اک آلي هئي،
تيز اس آڏو ڪڪر منهنجو هيو.
مون ڏنو جنهن کي اکين جو ڇانورو،
سوئي سپنو ٿيو ٽڪر منهنجو هيو.
ڪنهن ڏهاڙي هُو خدا پهچي ته ها،
درُ نه هو جاتي سو درُ منهنجو هيو.
هيءَ به منهنجي لئه غنيمت هئي وڏي،
تنهنجي نالي ۾ اکر منهنجو هيو.