اجورو ڏي خدا مون کي هتي ٿورو ثوابن جو.
ملي محبوب ڳل لائي ڇڏي پردو حجابن جو.
گھريون مرڪون مليا ڳوڙها اکين جو جهول ڀرجي ويو،
سفر ڪيڏو ڪٽيو آهي ڏکيو نيڻن خوابن جو.
شهر جي ٻاهران جوڙي ڪچو گھر ڀي نه سگھيس مان،
هي صحرا ۾ اڏيو آ گھر الائي ڪنهن گلابن جو.
مٿان ڪوئي ڇپر ناهي حياتي ڄڻ پڌر آهي،
قهر ڪڙڪيو وري دل تي جدائي جي عذابن جو.
الائي ڪيترن جا ٻار گھر لوڙهي ويو آهين،
نه ڏيجان! سنڌ کي سنڌو وري تحفو سيلابن جو.
دنيا جي وڻ تي ڀانيان ٿو حياتي ماڪ جو قطرو،
اهو مقصد ٿيو ظاهر هتي سڀني خطابن جو.
خدا جي نور هوندي ڀي گذاري ٿو ڪو اوندهه ۾،
ڏسان ٿو منهنُ ڏهاڙي مان هزارين آفتابن جو.