مان ته دنيا ۾ يار پيارا تنها ٿي ويو هان.
تنهنجي وئي کان پوءِ ته بلڪل صحرا ٿي ويو هان.
منهنجي جيون جون ڪل خوشيون ٻڏيون سهڻيءَ جيان،
لهرون لهرون درد ڏنا تو دريا ٿي ويو هان.
يادون مرڪون خواب سمورا مون کان وڇڙي ويا.
لڙڪ قطارون ۽ اوڇگارون سڏڪا ٿي ويو هان.
جيون سارو اس ۾ گذريو ڪنهن به نه ڇانوَ ڪئي،
پاڇا ڳولي ڳولي مان خود پاڇا ٿي ويو هان.
چؤڌاري رنگين خوشين جا ٽڙندا گل ڪي ها،
اڄ مان ٿوهر بڻجي ڪيڏا ڪنڊا ٿي ويو هان.
حيرت مان کاڏيءَ تي هٿ ڏئي مون ڏي گهوري ٿو،
ويرانو سوچي ٿو ڪيئن مان ڪتبا ٿي ويو هان.
بي ترتيب هوا ۾ اڏري لغڙ جيئن شهمير،
جيون واري ڏور کان ائين مان ڪاٽا ٿي ويو هان.