ٽيڪ ڀتِ کي ڏئي هو سوچي ٿو.
موڪلائي نه وئي هو سوچي ٿو.
پاڻ نازڪ مگر ڇا! دل هن جي،
پنڊ پاهڻ هئي هو سوچي ٿو.
پنهنجو سڀ ڪجهه لٽائي هن جي لئه،
مون چريائي ڪئي هو سوچي ٿو.
اڳ وڃڻ کان گلاس ۾ جيڪر،
وهه وڃي ها ڏئي هو سوچي ٿو.
پيار منهنجو اڇو ۽ اجرو هو،
ڪنهن وڌي آ، رئي هو سوچي ٿو.
شعر لکندو ائين ئي هو شهمير،
هاڻ ڪيڏو، ائِي هو سوچي ٿو!