جو ڏک ڏئي هو کلندو، سوئي مزار تي.
اڄ گل رکي ويو ڳاڙها، روئي مزار تي.
جيون جي پيچرن تي ڪنڊا ڦٽي پيا،
زخمي وجود پهتو پوئي مزار تي.
پنهنجي اکين جا ڪوسا ڳوڙها اگهي اگهي،
آلي ڪري ڇڏيائين لوئي مزار تي.
بيمار هو ته طبيعت هن کان پڇڻ نه ويو،
گذري ٿو جنهن جو وقت سڄو ئي مزار تي.
جيڪو وٺي ويو هو ڪلهه زندگيءَ طرف،
رستو وٺي اهو آيو ئي مزار تي.
ٻئي هٿ ٻڌي ڌڻيءَ کي ۽ چار قل پڙهي،
بخشي ڀري ٿو سڏڪا ڪوئي مزار تي.
ڪنهن بي وفا کي ساري هڪ ٻي قبر چيو،
ٻاري هان ڪاش! ڪو ڏيئو ئي مزار تي.
هن جي مرڻ پڄاڻان هن سان وفا ڪري،
پنهنجون جفائون ڄڻ ٿو ڌوئي مزار تي.