هو اميراڻيون اکيون، منهنجون فقيراڻيون اکيون.
هو اکيون مرڪن ڏسي، منهنجون لهو هاڻيون اکيون.
ڪجهه نه هو مون وٽ صرف سپنا هئا سڀ جهول ۾،
هٿ ويو تن مان به نڪري تو جو ائين تاڻيون اکيون.
ڏيوڍيءَ مان اڄ ڏسي مون کي ڏئي تو در ڇڏيو،
تو جيان پڪيون پرين آخر ڪٿان آڻيون اکيون.
دلربا جي در اڳيان پهتيون مگر افسوس آ،
دربدر ٿيون پيار جي ئي شهر ويڳاڻيون اکيون.
درد جي ميدان ۾ لڙڪن سان لڙيون هر گھڙي،
زندگيءَ جي جستجو ۾ ننڊ جون ساڻيون اکيون.
عرصي کان پوءِ چيلهه سپنن ڪئي ڊگھي ۽ پيا سمهي،
رات اجرو چنڊ بيٺو پنڀڻين واڻيون اکيون.
جاءِ ناهي ڪا چوڻ جي چپ سبي شهمير ڇڏ،
پنهنجون روئي پاڻ چونديون پاڻ آکاڻيون اکيون.