رنج پوڙهو پيو ٿو سڪي اس تي.
درد ٻوڙو پيو ٿو سڪي اس تي.
پاڻ آهيون پرين پيار جي ڇانوَ ۾،
پاڙُو اوڙو پيو ٿو سڪي اس تي.
هر ڪو جايون ڏئي ٿو مٺي کي مٺا،
ماڻهو ڪوڙو پيو ٿو سڪي اس تي.
ناکئو ڪو هجي جو سفر تي هلي،
ڀڪ تي ٻيڙو پيو ٿو سڪي اس تي.
آ مُهڙ ۾ مُهڙ خوب پاڻي کنيو،
آخري ڇيڙو پيو ٿو سڪي اس تي.
لوڪ ديوار جيڪا ڪڍي وصل ۾،
سو ٻنوڙو پيو ٿو سڪي اس تي.
منهنجي من ۾ جڏهن کان خوشي آئي آ،
غم جو کوڙو پيو ٿو سڪي اس تي.
سج! ڪرڻا سمورا سنڀالي ڇٽج،
هُن جو جوڙو پيو ٿو سڪي اس تي.