تنهنجي ته در جو منهنجي لئه بند رهيو ڪڙو آ.
هر ويل پر نئون غم دل ۾ اٿي کڙو آ.
اڪثر ته تنهنجي اونهي ناراضگي رهي آ،
۽ تنهنجو راضپو ڄڻ پاڻي جو بڙبڙو آ.
پنهنجو ملڻ نه ٿيو پر پئجي پتو ويو آ،
دنيا درياهه آهي جيون ڪچو گھڙو آ.
محبوب هڪ نظر سان جيسين ڏسان نه تو کي،
اکڙين جي آڏو هوندو هر ويل ڪوهيڙو آ.
منهنجي اندر مان اڪثر اجڙيل ٿا شعر نڪرن،
اڃيا، بکيا، ستايل ڪنهن کي نه چولڙو آ.
سا سوچ چنڊ جهڙي، سو شعر سجّ جهڙو،
منهنجو وڃي ٿو بڻجي جي تنهنجو اولڙو آ.
شهمير ڇا ٻڌائي تنهنجي رسڻ سان پيارا،
اکڙين جو سمنڊ اٿليو ٿي دل موهن دڙو آ.