ساهه منهنجو صنم تو نپوڙي ڇڏيو.
خار مان گل وٺي تو مروڙي ڇڏيو.
پنکڙين کي پٽي جيئن ڦٽي تو ڪيو،
ماس منهنجو به ائين غم ته روڙي ڇڏيو.
دلربا سور جي ٽاٽ اڀري پئي،
تير ديدن جو اهڙو تو کوڙي ڇڏيو.
دل محل ڄڻ هئي ڪانچ جو دلربا،
تو ته تنهن کي پٿر ساڻ ٽوڙي ڇڏيو.
هاڻ زلفن جو مون تي ڪو سايو ڪيو،
قرب مان ڪا گھڙي وار ڇوڙي ڇڏيو.
تو سوا ڪيئن بچي جان شهمير جي،
ول غمن جي صفا آ وڪوڙي ڇڏيو.