هن چٺي منهنجي جو ڦاڙي آهي.
پڪ حياتي جي پڇاڙي آهي.
پنبڻين جي ڌار اڄ سرُ کڻندي،
هن جي اکڙين ۾ ڪهاڙي آهي.
بند جيئڻ جا ويا ٿي رستا،
ديد اهڙي يار لاڙي آهي.
هن رقيبن سان ملايو هٿ آ،
جان منهنجي درد ساڙي آهي.
سو به منزل تي رسي ڪٿ سگهندو،
سوچ جنهن جي ٿي ڪراڙي آهي.
عشق کان شهمير اڻ واقف آ،
شاعري ۾ به اناڙي آهي.