افسوس هيل خالي بادل به ڪو نه آيا.
ڌرتي رهي اڃاري درياء نه چپ پسايا.
هن سانوڻيءَ جي رتِ ۾، واعدي تي تون نه آئين،
موسم جو منهن لٿل آ رابيل سڀ ڪومايا.
هر روز پاڻ پوئي هي رات جا ستارا.
هڪ چنڊ ڀٽ مٿان ڄڻ تو لاءِ ٿي سجايا.
مون پيار سانڍيو آ جڏهين وڻئي هليو اچ.
رستن تي تنهنجي لئه مون گيتن جا گل وڇايا.
هن نينهن جي نگر ۾ تون مان غريب ناهيون،
آ سونهن تنهنجي مايا، آ عشق منهنجي مايا.