ھي رت پن ڇڻ جي نه ھئي
سليم مگسي
مقامي ھوٽل جي مٿئين حال ۾ آدم شماري جاگرتا مھم جي تحت سياسي اڳواڻ خالق جوڻيجو ۽ امداد قاضي صدارت ھيٺ پروگرام ھليو پئي ان دوران اسٽيج تي چي گويرا جھڙي ھيئر اسٽائل وارو نوجوان ڏاڍي چاھ سان شيخ اياز جي انقلابي شاعري ٻڌائي رھيو ھو. مون ساڻ احمد خان ۽ علي شير ڀرسان ويٺا ھئا مون کائئن پڇيو ھي نوجوان ڪير آھي؟
علي شير يڪدم چيو تون ھن کي نه سڃاڻين؟
ھي منھنجو وڏو پٽ شايان آھي.
اھو ٻڌائڻ ۾ ھو بي حد خوشي ۽ فخر محسوس ڪري رھيو ھو. گھاٽن وڏن وارن وارو سانورو نوجوان شايان خوبصورت ۽ تندرست ھو، ھو روشن دماغ نوجوان ھڪ اھڙي سٿ جو ساٿي ھو جيڪي نوجوان پـنھنجي زماني جـي انڌي وشواس کان ڪوهين ڏور ھيا ھو انھن ماڻھن منجھان ھو جيڪي سائنسي، قومي، طبقاتي، شعور جي حاصلات لاء مطالعو ۽ جدوجھد ڪندا رھن ٿا سندن آس پاس سماج ۾ ڪيترائي منجھيل مسئلا ڪـر کنيو بيٺا هوندا آھن جھڙوڪ ( بيروزگاري، بي ايماني، بدامني،لٽ مار، دھشتگردي، توھم پرستي، پير پرستي، جھالت ۽ دقيانوسي سوچ ۽ ٻئي طرف وري دنيا اندر جديد سائنس ۽ جديد ٽيڪنالوجي ھڪ نئين سوچ ۽ فڪر کي جنم ڏئي رھي ھوندي آھي ) جيڪــا پوئتي پيل معاشرتي مروجہ زندگي سان ميل نہ پئي کائي اھڙو منجھيل ماحول بيشمار سوال ڪٺا ڪري ٿو. ان جا جواب ۽ حل پڻ چاھي ٿو انھن سوالن جا جواب ۽ منطقي حل ڳولڻ وارن منجھان شايان ڳورڙ به هڪ هو. هو پنھنجي اشراف ۽ ايماندار سياسي ورڪر پيُ جي سائي ۾ وڏو ٿيو شايان پنھنجي مختصر زندگي ۾ وڌيڪ سرگرم رھي ڪري پنھنجو پاڻ کي عملي نوجوان ثابت ڪيو. ھو ھر اجتماعي معاملن ۽ پنھنجي ساٿ جي ساٿين ساڻ جاکوڙيندي متحد رھيو. جيئن تہ زندگي وڻندڙ ۽ اڻ وڻندڙ واقعن جو گھوارو ھوندي آھي ڪل ئي نه پوندي آھي ۽ ماڻھن سان اھڙا حادثا ٿي ويندا آھن جو روح لھسجي ويندو آھي ۽ زمين پيرن ھيٺان گسڪندي محسوس ٿيندي آھي سمورو وجود ڀور ڀور ٿيندي محسوس ٿيندو آھي.
استاد علي شير دراصل ڪڏھن ايئن سوچيو ڪونہ ھو جنھن ان کي پڙھائي وڏو ڪيو ھو، لائق ڪيو ھو سو کيس بچائيندي پاڻ اجل جو شڪار ٿي کائنس الڳ ٿيندو. دردناڪ واقعـي مھل کيس لڳي پيو تہ ھو ھڪ ڀيانڪـ سپنو ڏسي رھيو آھي اکين تي اعتبار ئي نہ پئي آيس ھو سپنو ڪونـ ڏسي رھيو ھو سچ پچ ھن جو ھم خيال پٽ ان لمحي کائنس الڳ ٿي ويو ھو. استاد علي شير سياسي جدوجھد ۾ پنھنجي جواني کي پھريائين ٿڪائي ڇڏيو ھو پر جنھن جي سھاري ھن پنھنجو ٻڍاپو سک سان گذارڻ جو ھڪ رنگين سپنو ڏٺو ھو سو وڌوا جي چوڙي جيان جلدي ٽٽي پيو. ھو بيحد رنُو آھي ھاڻي ھو ھوريان ھوريان اندر جي گونگي سورَ سبب ٿڌا ساھ کڻي پيو ھو رستي ويندي ويندي سوچي ٿو، گھر اندر ويٺي ويٺي ڇت ڏانھن نھاريندي سوچي ٿو تہ گھر زال ۽ اولاد جو موھـ تہ سڀ ڪجھ ناھي ھي سنسار وڏو آھي. ڇا ڪاڻ ته علي شير ۽ شايان آدرشي ماڻهو آهن.