وفا جتوئي
وڇوڙي شايان تنھنجي ڇڏي دل جلائي.
اکين ۾ ھي ڳوڙھا ڏئي وئين ننڊ فٽائي.
سواءِ تنھنجي سھڻا سري ڪانه سگھندي،
سڄو ڏينھن سُڏڪي سُڏڪي منھنجي دل پئي روئندي.
ماري ڇڏيندي تنھنجي مٺا ھي جدائي،
تنھنجو خال اھو مشڪل سان ڀربو.
محفل ۾ ذڪر تنھنجو جڏھن يار ڪڍبو،
تنھنجو پيار پنھنجي دل مان نه سگھندس ڀلائي.
“وفا” دعا گھران ٿو اُگھي نيڻ آلا،
جنت ۾ جاءِ ڏيندو توکي منھنجو مولا،
“جتوئي” مان جيسين جيئندس ايندي ياد پئي.