قربانيءَ جو مجسمو
پروفيسر عبيدالله لاکير
ميھڙ جي نوجوان عبدالباسط عرف شايان جي زندگيءَ جو قصو ڏاڍو صدمو ڏيندڙ ۽ حيرت ۾ وجھندڙ آھي ته ھن 21 سالن جي عمر تائين به ڪونه ڪري سگھي، ھن جو ھڪ ھڪ پل ٻين لاءِ ھو، 8 سالن جي ڄمار ۾ ٻارڙن جي حقن لاءِ جدوجھد ان کان پوءِ سنڌي ٻولي کي قومي ٻولي جو درجو ڏيارڻ جي جدوجھد، ڪمپئرنگ ڪري پنھنجا خيال مھان شاعرن شاھ لطيف، شيخ اياز، استاد بخاري، حليم باغي جي شاعري مان چونڊ ڪري عام ماڻھن تائين پھچائڻ، ھو جيڪو ڌرتيءَ سان جذباتي حد تائين جڙيل ھو، نه صرف ماڻھن جي چاھت ۾ انھن لاءِ ھر وقت سوچ ۽ فڪر ۾ ھوندو ھو، پر ڌرتي جي ٻولي ۽ ثقافت سان کيس خاص قسم جو اُنس ۽ عقيدت ھئي، ھو پھرين جنوري 1996ع کان 14 مئي 2017ع جو ھڪ مختصر قصو ھو، پر ان قصي ۾ ڪيتريون ئي ڪھاڻيون ۽ قصا لڪل آھن، ھن ھوش سنڀالڻ کان وٺي شھادت تائين پنھنجي زندگي، پنھنجي لاءِ استعمال نه ڪئي، ھن جي صرف ھڪ ايجنڊا ھئي، ته زندگي نالو ئي ٻين لاءِ جيئڻ جو آھي ھن نه صرف اھو سمجھيو ھو، پر ھن ثابت به ڪيو پنھنجي عملي جدوجھد سان ھڪ ھڪ پل ڌرتي، ماڻھو، سماج، ٻولي ۽ ثقافت لاءِ وقف ڪري ڇڏيو ھو ۽ آخر ۾ به سندس شھادت پنھنجي عظيم رشتي والد صاحب جي زندگي بچائيندي ٿي.
ھي قربانيءَ جو مجسمو ھو، ھن جو ھر پل ٻين لاءِ ھو، ھن جا پنھنجا ڪي به خواب نه ھئا، پر ھو ٻين جي خوابن جي تڪميل لاءِ وقت ۽ توانائي قرباني ڪندو رھيو ۽ آخر ۾ جان قربان ڪري امر ٿي ويو.
شايان تون تارريخ جو اھو باب آھين جتان نوجوان اُتساھ وٺندا رھندا ۽ توکي ياد ڪندا رھندا.