فضل فقير ڳورڙ
مٺڙا “شايان علي” نيڪ ڀلارا.
ڏئي وئين سنگت کي ڏاڍا سور،
مامن، چاچن، ابي، امڙ کي تنھنجا پون ٿا پل پل پور.
سر ڏئي پنھنجو پيءُ بچايُئي،
جنت ۾ پنھنجي جاءِ بڻايئي،
جنتي آھين جنت ملندئي،
ميوا کارائيندئي ھٿن سان حور.
ننڍڙي عمر ۾ تو ڪئي الوداعي،
ڪيئن سھون سھڻا تنھنجي جدائي،
توکان سواءِ آھيون سڀئي ديوانا،
دليون ٽُٽي ٿيون چڪنا چور.
سھڻو ھُئين ڄڻ موتي جو داڻو،
عقل جو گوھر سياڻو نماڻو،
چھرو تنھنجو ائين لڳي پيو،
ڄڻ نوراني آھين نور.
اي جي پي جو ھُئين تون ميمبر،
دوستن ۾ ھُئين تون پھريون نمبر،
وڏي محبت ھمت سان تون،
ڪوشش ڪيئي ڏاڍي ڀرپور.
تنھنجون نيڪيون ڪھڙيون ڪيان مان،
ناھي طاقت ڇاڇا لکان مان،
نيڪ نمازي شريعت وارو،
پنجتن جو ھُئين خاص فقير.
ايڪيھ سال ھئي عمر تنھنجي،
دل سان مدد ڪيئي سڀ ڪنھن جي،
سڀني بھادر روح جو مومن،
سوالي نه خالي موٽايوئي مُور.
عظمت تنھنجي کي سلام آھي،
ٺاھيو “فضل فقير” ھي ڪلام آھي،
پنجتن پاڪ جو پيارو آھين،
مدد ڪندئي اچي پاڻ حضور.