فضل فقير
علي حيدر ڇڏيو ٿئي اباڻو مڪان.
آھي پارت رب کي ڏيندئي امن امان.
تنھنجي قربن جي ڪھڙي ڳالھ ڪيان،
تنھنجا قرب ھيا ھر روز نوان،
سڀ سور ھاڻي ٿيا آھن سنوان،
تن دردن ٺاھيا اچي دل ۾ دُڪان.
تو جھڙو سڄڻ ٻيو ڪونه ٿيندو،
تو جھڙا ڪم ٻيو ڪونه ڪندو،
ھاڻي ڪير نه تو لاءِ ھت روئي رڙي،
تنھنجي وڃڻ جي خبر مٺا ڪنھن کي ھئي ڪانه.
وئين ڀاڳ تون ، پنھنجو ھتڙي ڇڏي،
وئين سڀني عزيزن کي غم ۾ گڏي،
وڏي ڏک ۾ بيٺا آھيون تنھنجي تڏي،
گھرون دعا ٿا اھا، رب ڏيندوئي شان.
تنھنجو ڀاءُ تنھنجي ، ڪاڻ پيو روز رڙي،
جنھن جو سينو جگر، پيو يار سڙي،
تنھن کي دردن ڇڏيو آهه يار ڪڙي،
جدائي تنھنجي ۾ ، جنھن کي ناھي ڌيان.
تنھنجي محبت ڏسي پيا ڳوڙھا ڳڙن،
ايڏو سور وڏو ڀلا ڪيئن سَھن،
جيڪي يار ڏنا تو ڦَٽَ اٿن،
جن دلڙي کي ڪيو آ پريشان.
اھا رب کي ڪيئن ڳالھ وڻي،
جو تنھنجي ميت آيا ايمبولنس ۾ کڻي،
تنھنجي ڀاءُ جي ڀرسان مزار بڻي،
تون وقت ٿورو ھنئين ھت مھمان.
تنھنجي دردن دل ۾ زخم ڪيو،
آھي “فضل فقير” ھي شعر چيو،
ڏسي سُور اھو به سَھڻو پيو،
جيڪو ظاھر ڪيو مون آھي زبان.