راڻي رڻ ڪيو، جيڏيون منھنجي جيءَ سين
شاھ پسند ڳورڙ
ڏينھن آچر موڪل جو ھيو، معمول مطابق مان ان ڏينھن ٿورو دير سان اٿيس، موڪل ڏينھن اسان دوست گڏجي ڪو گھمڻ يا ڪچھري جو پروگرام ڪندا آھيون. ان ڏينھن به اسان وٽ ڪجھ دوست آيل ھئا ۽ ڏاڍو خوشگوار موڊ ۾ ڪچھري ۽ وڏا ٽھڪ پئي ڏناسين، ايتري ۾ منھنجي گھر جي نمبر تان فون آئي، روئڻ جو به آواز آيو Network نه ھجڻ ڪري آواز صحيح سمجھ ۾ نه آيو ته پريشاني ٿي. ڪمري مان ٻاھر نڪري آيس ۽ ٻيھر ڪال ملائي، جنھن ۾ جنيد سان ڳالھ ٿي. جنيد روئيندي ٻڌايو ته شايان بابا علي شير کي بجلي جو ڪرنٽ لڳو آھي، پر شايان تمام گھڻو سيرئيس آھي، خبر ٻڌندي ئي جسم مان ست ڇڏائي ويو ۽ سوچ ختم ٿي وئي، زمين پيرن جو ساٿ ڇڏي ڏنو، قدم وڌائيندي به ائين پئي لڳو، جيئن زمين گول گھمي رھي آھي، ايتري ۾ دوستن پريشاني ڏسي، مون سان مخاطب ٿيا ۽ پڇندا رھيا ته ڇا ٿيو آھي، خير ته آھي، منھنجي زبان جيئن بند ٿي وئي ھئي، روئڻ کان سواءِ ڪو لفظ نه پئي نڪتو، آخر انھن سان مون ڳالھ ڪئي، ته منھنجي ننڍڙي ڀاءُ کي بجلي جو ڪرنٽ لڳو آھي، ايتري ۾ جنيد جي وري ڪال آئي ته شايان بابا علي شير کي بچائيندي شھيد ٿي ويو آھي، پوءِ ته چرين وانگر ڳالھائڻ ڪجھ چاھيان ۽ نڪري ڪجھ ٻيو پئي ويو، ايتري دير ۾ منھنجي دوستن گاڏي گھرائي جنھن تي مون سان گڏجي بس اسٽاپ تي ڇڏڻ لاءِ ھليا ۽ سيٽ بڪ ڪرائي بس ۾ ويھاري واپس موٽي ويا. Time 4:30 p.m تي راولپنڊي کان روانو ٿيس. نه کٽڻ جھڙا ڊگھا وڏا پنڌ پوري رستي ۾ آءُ شايان جي ياد ان جون ڳالھيون، ان جون ڪچھريون ۽ اچڻ واري موت جي باري ۾ سوچيندو رھيس زارو زار روئندو رھيس، ٻئي ڏينھن صبح جو 10:45 تي لاڙڪاڻي ۾ لٿس، معمول مطابق لاڙڪاڻي کان ميھڙ جو رستو ھڪ ڪلاڪ جو آھي، پر ان ڏينھن مون کي اھو ھڪ ڪلاڪ ورھين جو پئي محسوس ٿيو. اچي ميھڙ پھتاسين، ائين پئي لڳو جيئن ڪنھن ٻئي شھر ۾ اچي پھتو آھيان، پنھنجو شھر پنھنجو ڪونه پئي لڳو، ۽ شايان شايان ڪندي گھر پھتس، بدنصيبي جو آخري ديدار به پنھنجي دلبر جو نصيب نه ٿيو. شايان جو مطلب وڏي شان وارو آھي، منھنجي ننڍڙي ڀاءُ کي الله پاڪ ايڏوئي شان۽ مانَ وارو بنايو ھو، وڏي سوچ ۽ سمجھ ننڍي ۽ وڏي جي سڃاڻ، عزت ۽ احترام سان ڳالھائڻ مائٽن جي قدر رشتن جي سڄاڻ چاچن، مامن، سئوٽن، ماروٽن ۽ ننڍڙن وڏڙن ٻارڙن سان ان جو تمام گھڻو لڳاءُ ۽ پيار ھيو، شايان دوستن جو دوست ۽ يارن جو يار ھو، خود اعتمادي، وڏن سگھڙن وانگر ڳالھائڻ ڪچھري ڪندي ماڻھن کي پاڻ ڏانھن مائل ڪرڻ، مٺي ٻولي ڳالھائڻ ائين سڀني کي مطمئن ڪري ڇڏيندو ھو، جو وڏا وڏا ماڻھو حيرت ۾ اچي ويندا ھئا. شايان جون ڳالھيون لکندي لکندي ڪيترائي ڏينھن لڳي وڃن، ڪيترائي پنا ۽ بوڪ ڀرجي وڃن پوءِ به نه گھٽجڻ واريون آھن، شايان جڏھن مون کي ڀاءُ ڪري سڏيندو ھو، تڏھن منھنجي جان ۾ جان اچي ويندي ھئي، ۽ سڀ ڳالھيون ڇڏي پھرين ان جي ڳالھ ٻڌندو ھئس، شايان منھنجو ماروٽ ۽ پڦاٽ به ھو، پر ان کان وڌيڪ منھنجو رشتو ان سان دوستي وارو ھو، منھنجي دل جي جيڪي به ڳالھ ھوندي ھئي، مان شايان سان شيئر ڪندو ھئس، شايان عمر ۾ مون کان ننڍو ضرور ھو، پر جيڪا به ڳالھ ۽ ڪو مسئلو ھوندو ھو، آءٌ شايان کان مشورو ضرور وٺندو ھيس، ۽ شايان به وڏن ماڻھن وانگر وڏي سوچ رکي ڪري سٺو مشورو ڏيندو ھيو، حال ۽ مستقبل سان ھلندي تمام بھترين طريقي سان مطمئن ڪندو ھو، شايان سان گذريل وقت منھنجي زندگيءَ جو مثالي وقت آھي، مون کي ياد آھي، ته جنھن ٽائيم منھنجي شادي ٿي رھي ھئي، ان وقت مون سان گڏ منھنجو ننڍڙو ڀاءُ ھر ڳالھ ۾ ائين صلاح ۽ مشورو ڏيندو ھو، جيئن وڏو ڀاءُ ننڍي ڀاءُ کي سمجھائيندو آھي، منھنجي شاديءَ جي تيارين ۾ ۽ مون کي سينگارڻ ۾ تمام گھڻو خوش ٿيو ھو.
شايان تمام گھڻو خوش مزاج ھو، ھن جي ڪوشش ھوندي ھئي ته ھميشه مسڪرائيندو رھجي ۽ ٻين کي خوش رکجي، شايان وڏي دل وارو انسان ھو، جيڪا ڳالھ به سچي ھوندي ھئي سا منھن تي چئي ڏيندو ھو، ۽ سچي ماڻھوءَ جون اُھي نشانيون آھن.
راڻي رڻ ڪيو، جيڏيون منھنجي جيءَ.سين،
من مينڌري وڍيو، ڌٻي ڌڙپيو،
ٻجھان، ٻھر ويو، ھنئون ھنڌ نه ھيڪڙي.
شاھ