شھيد شايان ڳورڙ جو المناڪ وڇوڙو
رياض چانڊيو
اسان ھڪ سياسي گڏجاڻي ۾ ويٺل ھئاسين ته يقين نه ڪرڻ جھڙي اڀاڳي خبر ٻڌي سون ته شاگرد اڳواڻ شايان ڳورڙ پنھنجي ابي کي بچائيندي بجلي جو ڪرنٽ لڳڻ سبب اجل جو شڪار ٿي ويو آھي اھا خبر مون لاء انتھائي صدمي واري خبر ھئي جيڪا خبر ڪنفرم ڪرڻ لاء ھڪ دوست کي فون ڪيم ته مونکي ھيلو بجاء اوڇنگار جو آواز ٻڌڻ ۾ آيو ۽ پوء آءُ اکيون ۽ چپ بند ڪري ڪنھن مھل نرڙ تي ته ڪنھن مھل پنھنجي ئي بند ڪيل اکين تي ھٿ رکي سوچڻ لڳس تي ھي سڀ ڪجھ ڪيئن ٿي ٖويو؟؟؟
شھيد شايان اڃا ھڪ صديء جي چوٿاڻ وارو جوڀن به ڪونه گذاريو ھيو پر مالڪ سائين ھن ۾ ايتريون ته صلاحيتون رکيون ھيون جو ھي ان ننڍي عمر ۾ به مونکي اڌ صدي کان وڏو انسان پئي لڳو خدا کيس جيتريون صلاحيتون ڏنيون ھيون ته وري اوتري سونھن به ڏني ھئي سندس منجھ سمايل ادب اخلاق وارو پيمانو ماپڻ کان گھڻو ھيو جنھن سبب ھن ھزارين دليون فتح ڪيون پاڻ کان ننڍن سان پيار ۽ پاڻ کان وڏن جي عزت ڪرڻ انھن کان سکڻ سندس رھنما اصول رھيو شايان ننڍ پڻ کان وٺي وڏا خواب ڏسڻ وارو اھو نوجوان ھيو جنھنکي خبر ھئي ته ھن ڌرتيءَ کي نوجوان قيادت ئي عذابن مان نجات ڏياري سگھي ٿي ھي سياسي جماعت عوامي جھموري پارٽي جي شاگرد ونگ ۾ سنڌ جو آرگنائيزر مقرر ٿيو ۽ ٿوري عرصي ۾ ئي ھن سڄي سنڌ جي شاگردن ۾ تعليمي ادارا آباد ڪرايو واري مھم ھلائڻ ۾ وڏي ڪاميابي حاصل ڪئي شھيد شايان ڳورڙ مقامي سطح تي سياسي سماجي خدمتن ۾ ته ڪافي سرگرم رھيو پر ھن سنڌ سطح تي به وڏي مڃتا ماڻي وري جڏھن خاص طور تي سنڌي ميڊيا پاران ثقافتي ڏھاڙو ملھايو ويندو ھيو ته ڌرتي ء سان محبت سندس رڳ رڳ ۾ رلجي ويندي ھئي سوين دوستن سان گڏ جڏھن قومي لباس ۾ نڪرندو ھيو ته نوجوانن جو شھزادو لڳندو ھيو، شھيد شايان ڳورڙ جو والد سائين علي شير ڳورڙ صاحب منھنجو دوست آھي ان لاء ھو اڪثر طور تي مونسان چاچا ڪري ملندو ھيو ھن کي خاص ڪري ڪمپيئرنگ ۾ تمام وڏي مھارت حاصل ھئي ان لاء ھو مختلف وقتن تي مون سميت پنھنجن سينئرن سان ڪچھريون ڪري سکڻ جي ڪوشش ڪندو ھيو شايان جڏھن ڀٽائي اياز بخاري سرڪش عادل ساحر ۽ فيض احمد فيض کي پڙھندو ھيو ته ان جو پنھنجو انداز ھوندو ھيو ھروقت چھري تي مرڪ رکندڙ ھن نوجوان جو وڇوڙو يقينن سندس خاندان لاء ته ھڪ وڏو صدمو ھوندو پر شايان جو وڇوڙو اسان سڀني لاء به وڏو صدمو آھي، شھيد شايان ڳورڙ ٻالڪپڻي ۾ ئي جدوجھد جي شروعات ڪري ڇڏي ھئي پرائمري 5 درجا پنھنجي پاڙي واري اسڪول ۾ پڙھڻ کانپوء جڏھن ھاء اسڪول ۾ پڙھڻ لاء پھتو ته عوام ۽ قوم جي درد کيس سمھڻ نه ڏنو ۽ ھن ان وقت کان ئي ڌرتي جي دردن کي گھٽائڻ لاء جدوجھد جو آغاز ڪري ڇڏيو ھي جڏھن ڦوھ جواني تي پھتو ۽ ھن ڌرتي ڌڻين جي خدمت لاء جدوجھد ڪرڻ لاء ذھن ۾ منصوبا بندي پئي ڪئي ته وري سندس مائٽن شايان جي ھٿن تي ميندي ھڻڻ لاء پئي سنبت ڪئي ۽ تاريخون پئي طئي ڪيائون ته قيامت برپا ٿي وئي شايان پنھنجي جوڀن جي رت جو لطف ئي نه ورتو ته ھميشه لاء موڪلاڻي ڪري ويو ۽ سندس ٺرندڙ جسم ۽ بند ٿيل اکيون ھڪ سوال پيون ڇڏين ته آءُ ڇو ھليو ويس آڪاش انصاري جي چواڻي موجب ته:
تون پڇين ٿو پرين! مان هليو ڇو ويس؟
تون پڇين ٿو پرين!مان هليو ڇو ويس؟
جڏهن شام جو جام،خالي نه هو.
رات رم جهم هُئي،تنهنجي ساهن جي،
جهيڻن سُرن سان سُتل
منهنجي بستر تي
مُنڪر ڪا موسم هئي۔
تنهنجي ڪجلين اکين جي،
ڪنارن مٿي،
منهنجي چپڙن جي ٻيڙي،
لڳي ئي لڳي،
ها! انهي کان اڳي،
مان هليو ڇو ويس؟
سچ پڇين او پرين!دل به چاهيو گهڻو،
ڪا گهڙي تنهنجي،
وارن جي ڪارين گهٽائن منجهان
واس وٺندو رهان!ٻن گهڙين لئه سهي
تنهنجي آغوش جي سانوري شام ۾
ڪنهن روپوش پياسي مسافر جيان،
مان پناهون وٺان،
کن پل لئي سهي،
ٿڪ ٿورو ڀڃان۔
دل ته چاهيو گهڻو،
تنهنجي نيڻن جون،
نرمل هي چانڊوڪيون،
سدا مست نينڍون نياپا کڻي
روح جي رڻ مٿان
ايئن رقصان رهن۔
دل ته چاهيو گهڻو،
تنهنجي ٻانهن جون ڪچڙيون،
۽ ڪومل وليون،
سونهن سرهاڻ جا
سئو سنديسا کڻي
منهنجي تن تي سدا
ايئن وکريل رهن۔
ها مگر ڇا ڪجي؟
تنهنجي ڪاڪل جو قيدي
ٿيڻ کان اڳي،
قيدخانن ۾ ڪائي ڪشش هئي پرين!جيڪا ويئي ڇڪي۔ دل ته ماڻڻ گُهريون،
تنهنجون سڀ دلبريون،
ها مگر ڇا ڪجي! دار جي درد کي،
پنهنجي لذت هئي،
جيڪا وئي ڇڪي،
تون پڇين ٿو پرين
مان هليو ڇو ويس.