پھرين ۽ آخري ملاقات
منصف علي شاهه
انھي کان پھرين منھنجي ڪڏھن ھن سان ملاقات نه ٿيل ھئي، اھا ان سان پھرين ملاقات ۽ آخري ملاقات ھئي، اڄ جڏھن ته ملاقات ۽ ديدار جا منتظر مون سميت ماڻھن جا انبار مدينه ڪالوني جي گھٽين ۾ موجود ھئا. ھر اک آلي ۽ دل مرجھايل ھئي، تڏي تي ويٺل ھر شخص خاموشيءَ سان گفتگو ڪري رھيا ھئا. ۽ اندر ئي اندر ۾ قدرت کان ھُن جي اچانڪ وڇوڙي تي سوال پڇي رھيا ھئا. ۽ ان جا جواب تلاش ڪري رھيا ھئا.
اڄوڪي شام ٻين شامن کان منفرد ھئي، اڄوڪي شام سرمائي رنگ جي نه پر سرخي مائل ھئي، جنھن سان مان ھُن جي جذبي ۽ باغي سوچ کي محسوس ڪيو، ڄڻ ته اڄوڪي شام به شھيد ٿي ھجي، ۽ سندس ريٽو رت اُڀ ۾ آکيرن ۾ واپس وڃڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو ۽ پيا لامارا ڏين ائين پيو لڳي ته ڄڻ سراپا احتجاج ھجن، جنھن مان شھيد کي انسانيت ۽ جاندار لاءِ ھڏ ڏوکي پئي پرکي جيڪو ڪردار مان ھن ۾ پرکيو،اھي ڪردار ته ھن دؤر ۾ اڻلڀ آھن، اڄ ڪلھ ته قلم ۽ آواز ته ٽڪي پيو وڪامي پر ھن جوان جو جوش ۽ سچائي مان اتي ڪيترن ئي ويٺلن مان محسوس ڪئي، ۽ مان به خاموشي جي گفتگو ۾ قدرت کان اھو سوال پڇيم ته جنھن سوچ، لوچ ۽ جوش جذبي جي قوم کي ضرورت آھي، انھن جا حادثاتي وڇوڙا ڇو آخر؟ مطلب ڇا آھي؟.
اسان جي پوءِ جڏھن به نوجوان سياست جوش ۽ ولولي جي ڪا ڳالھ ٿيندي ته شھيد شايان ڳورڙ جي ذڪر کان سواءِ اڌوري ھوندي.