1980ع ۾ شھيد شايان جي ڏاڏي سائين سرائي علي حيدر خان جي وفات تي کيس شاعري جي ڀيٽا
شاعر: فضل فقير
سرائي سدائين سڄڻ اسا ڏا.
ڪڏان نه کاڌيس ڪنھن تي خار،
راڄ ڪون ڪيتس ڳچي دا ھار،
عمر دا ننڍڙا عقل وڏا ھس،
سڀني ڀراوان دا خيال وڏا ھوس،
سارا بار سر تي چايا ھس،
سوڪرڳيا جدائي اڄ دلدار،
ذات ڳورڙ دي ڀڳ به آھس،
پڇي به ڪنھن ڪون نه ايزا يس،
راڄ ڪون ڪيتس ڳچي دا ھار،
ھرڪنھن نان پئي مٺڙا ڳالھايس.
توڙي معصوم ھووي ننڍڙا ٻال.
علي حيدرخان دا شان ھي اھڙا،
ٻيا نه ٿيسي خان اھين جھڙا،
ھيڪر چُمين ھا ٻَچي دا منھڙا،
اھي اُٿدي هن سور لک ھزار.
اھا ڏائڻ آئي ڪا بيماري،
جو تئين ڪِتي پرديس تي تياري،
بيٺا آھا ڪو اٿھين ماري،
جنھن ڪِتوئي ٻچان ڪنون ڌار،
ٽائيم ٻارھن رات سومر دي،
تيرھين تاريخ جنوري دي،
ائين جدائي نھين ڪريدي،
جيئرا ڏيکانھون ھا منٺار،
سرائي “علي اڪبر“ دي طاقت اھوين،
“نظام الدين” دا ناز به اھوين ،
ننڍيان ٻچان دا بابا به اھوين ،
سي روندي اٿ ھِن زارو زار،
مھينا پھريان سال به اسي،
ڳالھ ته ٿي پئي ڏاڍي ڪسي،
اسان ڪنون رب مت چاء کسي،
باري رب دي ھي سرڪار،
اھين درد ھي ميڪون روايا،
غم وچون ۾ شعر چا ٺاھيا،
“سرائي منور” تيڏا ميڪان آيا،
جنھن ٻڌايا ميڪون سڀ اظهار،
نويد ھر ھر پيا نھاري،
تنھن ڪون ڇوڙيئي ڪنھن دي سھاري،
ڏٺي جيڪو ھنياءِ پيا ڏاري،
شل مولا ڏيوس وڏي ڄمار،
الله ڪريسي وڏڙا ٿيسي،
پڳ به پيودي آپ ھليسي،
رب دي ٿيس قرب قرار،
مولا ڏيسئي ڏوھان دي معافي،
قرب ڪريسئي آپڻا شافي،
“فضل فقير” ھي ٺاھي ڪافي،
شفا ڏيسس رب ستار،
ڪڏان نه کاڌيس ڪنھن تي خار،
سرائي سدائين سڄڻ اساڏا،
ڪڏان نه کاڌيس، ڪنھن تي خار.