بيت
محبوب ڏيپر
“شايان” تنھنجو نٿو سھي سگھان سور،
ھليو وئين ھٿن مان ٿي دلبر مون کان دور،
جدائي تو جانب جي جھوري ڪيو جھور.
روئي روئي اکڙين جو ويو نپوڙ جي نور،
شھادت تو پاڻ پنھنجي آ مٺا ڪئي منظور،
ٿي شاھي شوق ۾ وئي مٺا ٿي مشھور،
پلپل تنھنجو پور ٿو مٺا روئاري “محبوب” کي.
ٻڌي “شايان” تنھنجي موت جون ڪيون البيلن آھون،
ڪي تڪي تنھنجون رھيا راڻا ھا راھون،
موٽائڻ جون بند ٿي ويون سڀئي واھون،
ميندي نه لاتئي ھٿڙن کي نه لالڻ لڌي ئي لائون،
ٻڌي درد ناڪ دانھون پيو ڏري ھنيانءُ “ڏيپر” جو