محبوب ڏيپر
شايان تنھنجي جدائي جيئڙو منھنجو آ جھوريو،
ويھي مٺا مون توسان دل جو نه حال اوريو،
تون صدقي مون تان ٿيئي اڳ۾، مان صدقي تو تان ٿيان،
تون جواني ماڻين ھا ٻچڙا، پنھنجو مان سر ڏيان ھا.
رھجي ڏکن لئه ويس مان، تو مون تان ھي تان سرڙو گھوريو.
توبن تنھنجي ڀائرن نه ويس مٽيو آ،
روڄ راڙي پنھنجو جن وقت ويھي ڪٽيو آ،
چاھت سڀني جي کي تو بلڪل ڀڃي آ ڀوريو.
چاچن، مامن، سوٽن کان پنھنجو تون منھن مٽي وئين،
دوستن دل وارن کان ڀي رشتو صفا ڪٽي وئين،
سورن ماس ھڏ مان تا آھي، ڪپيو ڪوريو.
نديم، قدير ۽ عديل عمير رھيو آ،
ھليو فواد جو وس نه ڀرٽ ٿي ويا ڀور پيو آ،
عاشق راجا ڀرٽ ڀي سڳڙو ٿي يار سوريو.
مطھر عزيز تو لئه روئي رڙي ٿڪاھن،
علي رضا، فيضان بيٺا اتي يڪاھن،
ھر ڳالھ وئي ھٿن مان چپ نه ڪنهن ٿي چوريو.
ميھڙ سڄي جا “محبوب” ماڻھو ساري رھيا ٿئي،
“ڳورڙ” “ڏيپر” “ٻگھيا” “چانڊيا” ھنجون ھاري رھيا ٿئي،
ماٺ ڪندا ڪيئن سي جن سان تو يار ڏوريو.