شايان، شايان ھو!!
حبيب ”حضوري“
“شايان” ڪيڏو نه شايان ھو،
سھڻين خصلتن جو، گلدان ھو،
امڙ ۽ ابي جو ھيرو لاڏلو،
اکين جي اڳيان ڄڻ گلستان هو.
اسان سنڌ واسين جو ارمان هو.
ميڙي دوستن کي ڪيائين متحد!
سڄي ساٿ جو پاڻ نگران هو،
موهن هو، مڪلي هو مهراڻ هو،
بلاول جو ديرو، باغبان هو،
جو خاڪو ڀٽائي جي بيتن ۾ آ.
هي شايان اهڙو ئي انسان هو.
ڪندو ديس پنهنجي سان چاهت گهڻي هو.
دودي وانگي، دشمن لئه دهمان هو.
اڃا حسرتون دل ۾ موجود هيون،
هليو ويو ايئن ڄڻ ڪو مهمان هو.
دعاڳو هان دل سان سڀني دوستن جو،
جن “حضوري” کي ڪوٺي ڏنو مانُ هو.