شايان ڳورڙ
ذوالفقارعلي کوسو
اڃا رات آھي، ننڊ اکن جو گفتو،
اٿو! ڏينھن ٿي ويو، سجاڳن جو گفتو،
ملي ئي نٿو ڪجھ! ڪراڙن جو گفتو،
وٺي رھبو، سڀڪجھ، جوانن جو گفتو.
استاد بخاري ھي سٽون شايد شايان ڳورڙ جھڙن نوجوانن لاءِ چيون آھن، جيڪي بنا ڪنھن ڊپ، ڊاءَ مايوسي جي، ننڊاکين اٿاري، حوصلو بخشي اڳتي وڌڻ ۽ حقوق جي حاصلات جو درس ڏيڻ لاءِ پنھنجو اھم ڪردار ادا ڪري ھليا ويا. ۽ اسان کي به اتساھ ڏئي سمجھائي ويا ته “عزم، ھمٿ ۽ اٽل ارادي سان سڀ ڪجھ حاصل ڪري سگھجي ٿو” شايان جي اوچتي وڇوڙي تي، ڏاڍو صدمو ٿيو، مون وٽ اھي لفظ ناھن جن سان مان پنھنجي اندر جي جذبن جي ترجماني ڪري سگھان، قدرت جي فيصلن کي ڪير ٽاري ئي ڪونه ٿو سگھي. شايان مختصر زندگي کي امر بنائي ويو، ماڻھو عظيم نه ھوندو آھي، ان جو ڪردار، ان جي سوچ ۽ ان جو فڪر کيس امرتا بخشيندو آھي، شايان جو فڪر عظيم ھو، ھن ماروئڙن ۽ جھانگيئڙن جي خوشحالي جا خواب پئي دل ۾ پاليا، ھن سنڌ ۽ سنڌ واسين جي ڳالھ پئي ڪئي، ھن جي ذھني پالنا عوام دوست ساٿين پئي ڪئي، ھي نه جھڪڻ وارو نوجوان ھو، سندس ڳالھيون پيون ڳائبيون، ڇو ته ھو نالي وانگر شايان شان ھو، آءُ سائين علي شير ڳورڙ سان ڏک ۾ برابر جو شريڪ آھيان، ۽ سائين حسين بخش ڳورڙ ۽ ٻين سوڳوارن سان دلي ھمدردي ڪريان ٿو، آءٌ خود انھيءَ محلي ۾ رھيو آھيان، مدينه ڪالونيءَ ۾، مون شايان کي ھميشه وڏن، ننڍن جو ادب، احترام ۽ عزت ڪندي ڏٺو، مصروف ترين زندگي گذاري ويو، ۽ ٿورڙي عرصي ۾ ايترو ڪم اڪلائي ويو، جو ڪو عمر دراز ۾ به، اھڙو عظيم ڪارنامو سرانجام نه ڏئي سگھندو! سوين نه پر ھزارين ماڻھن جي دلين ۾ محبت جا ٻوٽا پوکي وڃڻ ڪو آسان عمل نه آھي! پر شايان اُن ناممڪن کي به ممڪن ڪري ڏيکاريو.