سفرنامه

پکي پيارَ امن جا

ھي ڪتاب نامياري ليکڪ ۽ شاعر بشير منگيءَ جو لکيل ڏيھي سفرنامو آھي، جيڪو پاڪستان جي چئني صوبن جي ڪيل سفر ۽ مطالعاتي دوري جي يادگيرين تي مشتمل آھي. ھو لکي ٿو:
”منهنجي هن سفر نامي لکڻ جو سبب اهو آهي تہ مختلف صوبن جي ماڻهن جي ڪلچر ۽ رهڻي ڪهڻيءَ کان آگاهه ڪرڻو اٿم. اسان پاڪستان جا چارئي صوبا گهمي ائين محسوس ڪيو تہ اسان هن ڪائنات جي زميني ٽڪري تي هڪ ننڍڙي خوبصورت جزيري جو سير ڪري رهيا هجون. جتان جا ماڻهو خوبصورت، جتان جو ڪلچر شاهڪار، جتان جون ٻوليون مٺڙيون، جتان جي تهذيب هزارين سالن جي تاريخ رکندڙ هجي، جتان جا درياهه نيل ۽ دجلا کان وڌيڪ خوبصورت ۽ پوتر هجن، جتان جا اولياءَ، درويش ڪامل ۽ صوفي منش هئڻ سان گڏ روحاني رمزون رکندڙ هجن، معدنيات، ميوات، اناج جا ڍير، ماڻهن جي خوراڪ لاءِ ڪافي هجن، اهڙي خوش نصيب ڌرتيءَ جي ڪيتري بہ تعريف ڪجي اها گَهٽِ آهي.“
  • 4.5/5.0
  • 850
  • 244
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بشير منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book پکي پيارَ امن جا

ساڌ ٻيلو

ساڌ ٻيلو
سنڌ جي تاريخي مسجد ڏسڻ کان پوءِ درياهه سنڌ واري پاسي کان ساڌ ٻيلي کي پري کان ڏٺوسين. 1838ع ۾ افغان ويڙهه وقت پنڊت بنکنڊي صاحب ساڌ ٻيلي کي اوج ڏياريو، بابا بنکنڊي صاحب جن جو جنم 1763ع ۾ ڪرڪشيتر هندوستان ۾ ٿيو. 1823ع ۾ جڏهن سندن عمر سٺ سال هئي ته ساڌ ٻيلي ۾ آيو، جتي چاليهه سال پوڄا پاٽ ڪري سؤ سال جي عمر ۾ 1863ع ۾ ديهانت ڪري ويو. 1893ع ۾ سوامي هرنام داس ساڌ ٻيلي جو رهنما ٿيو. ساڌ ٻيلي جي ترقي ۽ تعمير لاءِ هن وڏو ڪم ڪرائي خوبصورت بڻايو، ساڌ ٻيلي واري ٻيٽ کي چوڌاري پٿر جي ديوار تعمير ڪرائي، انگريز جي زماني ۾ هتي وڏن وڻن سان ڀريل گهاٽو جھنگ هيو، جتي مختلف پکي لاتيون ڪندا هئا، خاص ڪري مورن جا ٽهوڪا ٻڌا ويندا هئا. آرهڙ جي مهيني جي 12،13،14 تاريخن تي ساڌ ٻيلي ۾ ميلو لڳندو آهي. جتي دنيا کان هندو ياتري اچي شريڪ ٿيندا آهن.
محسن ڀوپاليءَ چيو ته آءُ هتي پهريون به اچي چڪو آهيان. ڪوئيٽا جا دوست شاعر درويش دراني ۽ حسن جاويد تمام گهڻو انجواءِ ڪري رهيا هئا. حسن جاويد فوٽو گرافي ۾ مشغول هو. تاج چيو ته ٻيڙي ۾ گهمجي. سموري وفد ٻيڙي ۾ درياءَ سنڌ جو سير ڪيو. جڏهن ته ادل سومرو، ارشاد، محسن ڀوپالي ۽ مان ڪناري تي بيٺل هڪ ٻيڙي ۾ ويهي انتظار ڪرڻ لڳاسين.