سفرنامه

پکي پيارَ امن جا

ھي ڪتاب نامياري ليکڪ ۽ شاعر بشير منگيءَ جو لکيل ڏيھي سفرنامو آھي، جيڪو پاڪستان جي چئني صوبن جي ڪيل سفر ۽ مطالعاتي دوري جي يادگيرين تي مشتمل آھي. ھو لکي ٿو:
”منهنجي هن سفر نامي لکڻ جو سبب اهو آهي تہ مختلف صوبن جي ماڻهن جي ڪلچر ۽ رهڻي ڪهڻيءَ کان آگاهه ڪرڻو اٿم. اسان پاڪستان جا چارئي صوبا گهمي ائين محسوس ڪيو تہ اسان هن ڪائنات جي زميني ٽڪري تي هڪ ننڍڙي خوبصورت جزيري جو سير ڪري رهيا هجون. جتان جا ماڻهو خوبصورت، جتان جو ڪلچر شاهڪار، جتان جون ٻوليون مٺڙيون، جتان جي تهذيب هزارين سالن جي تاريخ رکندڙ هجي، جتان جا درياهه نيل ۽ دجلا کان وڌيڪ خوبصورت ۽ پوتر هجن، جتان جا اولياءَ، درويش ڪامل ۽ صوفي منش هئڻ سان گڏ روحاني رمزون رکندڙ هجن، معدنيات، ميوات، اناج جا ڍير، ماڻهن جي خوراڪ لاءِ ڪافي هجن، اهڙي خوش نصيب ڌرتيءَ جي ڪيتري بہ تعريف ڪجي اها گَهٽِ آهي.“
  • 4.5/5.0
  • 850
  • 244
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بشير منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book پکي پيارَ امن جا

هوٽل شيزان ملتان

هوٽل شيزان ملتان
اهڙي طرح اسين هوٽل شيزان پهتاسين، جيڪو ڪچهري روڊ تي آهي. ڀرسان هڪ مشهور سينيما آهي. ڊي سي ۽ ڪمشنر ملتان ڊويزن جي آفيس سامهون آهي. شيزان هوٽل ۾ اندر داخل ٿياسين، جتي اڪادمي ادبيات پنجاب جي آر. ڊي، قاضي جاويد اسان کي ڀليڪار چيو. قاضي جاويد هڪ سٺو ليکڪ آهي. مون سندس جا ڪيئي ڪتاب پڙهيا هئا. اتي مختصر تعارف ٿيو جميل جيڪو آفيس ۾ اسسٽنٽ آهي، اهو رسيپشن تي ڪمرن جون چاٻيون وٺي اسان جا نالا لکرائي رهيو هو. قاضي جاويد چيو ته هينئر سڀ پنهنجن پنهنجن ڪمرن ۾ وڃي ٿورو آرام ڪن ۽ هٿ منهن ڌوئي مانيءَ لاءِ ڊائنگ هال ۾ اچن. انهيءَ دوران ارشاد، قاضي صاحب کي بي تڪلف ٿي چيو ته پاڻي پيئار. جنهن تي قاضي جاويد کي ڏاڍي چڙ لڳي ۽ مون کي پاسيرو ڪري چيو هي ته ڪو وڏو بداخلاق ماڻهو آهي جو ننڍي وڏي جي عزت ئي نٿو ڪري مون کيس کلي چيو ته سائين آغا صاحب کي ٻڌايو. ارشاد ۽ مان هڪڙي ڪمري ۾ رهياسون، اسان جي ڪمري جو نمبر 19 هو.
تقريباً هڪ ڪلاڪ کان پوءِ جميل آيو جنهن ماني لاءِ چيو. اسين ڊائنگ هال ۾ ڪرسين تي ويٺاسين ته قاضي جاويد سڀني آيل اديبن کي آڌر ڀاءُ چيو ۽ هڪ ڀيرو وري مختصر تعارف ٿيو. اسان ماني کائي مٿي ڪمرن ڏانهن آياسين ٿَڪُ تمام گهڻو هو. تنهن ڪري سمهي پياسين.