سفرنامه

پکي پيارَ امن جا

ھي ڪتاب نامياري ليکڪ ۽ شاعر بشير منگيءَ جو لکيل ڏيھي سفرنامو آھي، جيڪو پاڪستان جي چئني صوبن جي ڪيل سفر ۽ مطالعاتي دوري جي يادگيرين تي مشتمل آھي. ھو لکي ٿو:
”منهنجي هن سفر نامي لکڻ جو سبب اهو آهي تہ مختلف صوبن جي ماڻهن جي ڪلچر ۽ رهڻي ڪهڻيءَ کان آگاهه ڪرڻو اٿم. اسان پاڪستان جا چارئي صوبا گهمي ائين محسوس ڪيو تہ اسان هن ڪائنات جي زميني ٽڪري تي هڪ ننڍڙي خوبصورت جزيري جو سير ڪري رهيا هجون. جتان جا ماڻهو خوبصورت، جتان جو ڪلچر شاهڪار، جتان جون ٻوليون مٺڙيون، جتان جي تهذيب هزارين سالن جي تاريخ رکندڙ هجي، جتان جا درياهه نيل ۽ دجلا کان وڌيڪ خوبصورت ۽ پوتر هجن، جتان جا اولياءَ، درويش ڪامل ۽ صوفي منش هئڻ سان گڏ روحاني رمزون رکندڙ هجن، معدنيات، ميوات، اناج جا ڍير، ماڻهن جي خوراڪ لاءِ ڪافي هجن، اهڙي خوش نصيب ڌرتيءَ جي ڪيتري بہ تعريف ڪجي اها گَهٽِ آهي.“
  • 4.5/5.0
  • 850
  • 244
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بشير منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book پکي پيارَ امن جا

ڪوئيٽا ريلوي اسٽيشن تي بلوچستان جي اديبن پاران الوداع

ڪوئيٽا ريلوي اسٽيشن تي بلوچستان جي اديبن پاران الوداع
اسين ٺيڪ پنجين وڳي پنهنجو سامان کڻي هيٺ پهتاسين جتي ڪوئيٽا جي اديبن اسان کي الوداع چيو ۽ اسان پيجارو ۾ ويهي ريلوي اسٽيشن ۾ پهتاسين. نائٽ ڪوچ ڪوئيٽا ايڪسپريس پليٽ فارم تي بيٺي هئي، لوئر اي سي واري دٻي ۾ قُليءَ سامان رکيو اسان پليٽ فارم تي بيٺا هئاسين، اسان کي بدرالدين اڄڻ، آغا گل، درويش دُراني، شيرمحمد، عزيز بگٽي، آغا نورمحمد ۽ ٻين الوداع چيو. آغا نورمحمد اسان کان موڪلائي تربت هليو ويو. جتي سندس ڀاءُ پروفيسر آهي. هو چند ڏينهن اتي گذاريندو، بدرالدين اڄڻ جو فرزند فرحان اڄڻ سفر ۾ اسان سان گڏ هو. عزيز بگٽي اسان سان گڏجي چند لمحا بوگيءَ ۾ ڪچهري ڪئي. عزيز اسان کي پنهنجو ڪتاب ”بلوچستان ڪي تاريخ ساز شخصيت“ تحفي ۾ ڏنو هو. اسان کان موڪلائي بوگيءَ مان هيٺ لٿو ته ريل هلڻ لڳي، اسان پليٽ فارم تي بيٺل اديبن کي هٿ لوڏي الوداع چيو، ريل سبيءَ پهتي سبيءَ ۾ ريل مان لهي ڪينٽين تي پهتس جتي چانهه پيئڻ جو موڊ هيو، اسٽيشن تي سخت گرمي هئي، سبي کان گاڏي هلي جيڪب آباد کان ڪراس ڪندي جڏهن شڪارپور ۾ پهچڻ واري هئي ته ارشاد چيو ته مون انجڻ جي ڊرائيور سان ڳالهايو آهي ته هو شڪارپور اسٽيشن تي گاڏي آهسته ڪندو ۽ مان اتان لهي ويندس. ارشاد شڪارپور ۾ لهي ويو. مون ارشاد کي هٿ لوڏي الوداع ڪيو ٻن ڏينهن کان پوءِ ارشاد آيو ٻڌايائين ته جڏهن مان اڌ رات جو پليٽ فارم تي لٿس ته پليٽ فارم تي سواءِ پوليس اهلڪارن جي ڪو به ماڻهو ڪو نه هو، پوليس وارن روڪي چيو ته سامان چيڪ ڪراءِ، مون تي رعب ڪيائون سوچيم ته يار هن استادن مان ڪيئن جان ڇڏايان، سو مان رعب ڪري سپاهي کي چيم ته مان ڪوئيٽا ۾ سول جج آهيان ۽ منهنجو سامان ٻاهر کڻي، رڪشو ڪرائي ڏيو. سول جج ٻڌڻ سان ئي سپاهين جي هوا نڪري وئي ۽ منهنجو سامان پليٽ فارم کان ٻاهر کڻي آيا ۽ رڪشه ڪرائي ڏنائون، مون سپاهين کي مهرباني چئي موڪلايو. مون ارشاد کي چيو ته يار تون واقعي وڏو استاد آهين.
سکر ۾ نائٽ ڪوچ جو اسٽاپ ڪونهي، اسين روهڙي ۾ 2:30 وڳي رات جو اسٽيشن تي لٿاسين. لهڻ کان اڳ ۾ خيالي آفاقي، لياقت جوڻيجي ۽ فرحان درانيءَ کان ڀاڪر پائي موڪلايوسين. روهڙي اسٽيشن جون ڏاڪڻيون لهي ادل، مان ۽ فرحان اڄڻ هڪ رڪشي ۾ ويٺاسين. پهريائين اسين فرحان اڄڻ کي گهر ڇڏيو ۽ پوءِ ادل واريتڙ تي گهر لٿو ۽ آخر ۾ مان بيراج ڪالونيءَ ۾ گهر پهتس. اهڙي طرح اسان جو هي اڪادمي ادبيات جي تاريخ ۾ پهريون ڀيرو اديبن لاءِ رٿيل يادگار مطالعاتي دورو پنهنجي پڄاڻيءَ تي پهتو.