سفرنامه

پکي پيارَ امن جا

ھي ڪتاب نامياري ليکڪ ۽ شاعر بشير منگيءَ جو لکيل ڏيھي سفرنامو آھي، جيڪو پاڪستان جي چئني صوبن جي ڪيل سفر ۽ مطالعاتي دوري جي يادگيرين تي مشتمل آھي. ھو لکي ٿو:
”منهنجي هن سفر نامي لکڻ جو سبب اهو آهي تہ مختلف صوبن جي ماڻهن جي ڪلچر ۽ رهڻي ڪهڻيءَ کان آگاهه ڪرڻو اٿم. اسان پاڪستان جا چارئي صوبا گهمي ائين محسوس ڪيو تہ اسان هن ڪائنات جي زميني ٽڪري تي هڪ ننڍڙي خوبصورت جزيري جو سير ڪري رهيا هجون. جتان جا ماڻهو خوبصورت، جتان جو ڪلچر شاهڪار، جتان جون ٻوليون مٺڙيون، جتان جي تهذيب هزارين سالن جي تاريخ رکندڙ هجي، جتان جا درياهه نيل ۽ دجلا کان وڌيڪ خوبصورت ۽ پوتر هجن، جتان جا اولياءَ، درويش ڪامل ۽ صوفي منش هئڻ سان گڏ روحاني رمزون رکندڙ هجن، معدنيات، ميوات، اناج جا ڍير، ماڻهن جي خوراڪ لاءِ ڪافي هجن، اهڙي خوش نصيب ڌرتيءَ جي ڪيتري بہ تعريف ڪجي اها گَهٽِ آهي.“
  • 4.5/5.0
  • 850
  • 244
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بشير منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book پکي پيارَ امن جا

اسلام آباد

اسلام آباد
اسان جڏهن اسلام آباد شهر ۾ داخل ٿياسون ته آغا نور محمد، ڪوڙل کي چيو ته گاڏين جي قافلي جون تصويرون وٺي. هن گاڏين جي قافلي جا ڪيترائي فوٽا ورتا. ٺيڪ 10:30 وڳي اسين اڪادمي ادبيات پاڪستان جي دفترH-8/1 ۾ پهتاسين، جتي اڪادمي اديبات جي ڊائريڪٽر جنرل سليم اختر ڪياني صاحب مهمان اديبن کي ڀليڪار ڪيو. ساڻ ميڊم نسيم محمود،خالد اقبال ياسر سميت ٻين آفيسرن به اسان جي آجيان ڪئي ۽ عزت بخشي، اسين اڪادمي ادبيات آفيس جون ڏاڪڻيون چڙهي مٿين فلور تي هڪ هال ۾ پهتاسين. جتي ملڪ جي ڪيترن ئي نامورن اديبن جون پورٽريٽ تصويرون ديوار تي ٽنگيل بورڊ تي لڳل هيون. مون سنڌ جي اديبن جون تصويرون ڏٺيون، اُتي اڪادمي ادبيات اسلام آباد جي آفيس وارن سان مختصر تعارف ٿيو. ٿوري دير ۾ اڪادمي ادبيات پاڪستان جو چيئرمين محترم نذيرناجي هال ۾ آيو ته تاڙيون وڄائي آجيان ڪئي وئي، هو ڊائيس تي آيو ۽ پنهنجي خيالن جو اظهار ڪندي چيو ته مان اوهان ليکڪن کي دل جي گهرائي سان ڀليڪار چوان ٿو. اسان بين الصوبائي مطالعاتي دوري وارو پروگرام رٿي، اڪادمي ادبيات جي تاريخ ۾ نئون انقلابي قدم کنيو آهي. ماضي ۾ ائين نه ٿيو آهي. هن دوري جو مقصد پاڪستان ۾ قومي يڪجھتي، ڀائپيءَ جي راهه هموار ڪرڻ آهي. خاص ڪري پاڪستان جي ادب کي عالمي ڌاري ۾ آڻڻ لاءِ ڪوششون وٺي رهيا آهيون. اسين اديبن لاءِ انشورنس اسڪيم به جاري ڪئي آهي. اسين جيڪي به ڪم ڪريون ٿا، انهن ۾ اديبن جي ڀلائي شامل آهي، جيڪڏهن طويل سفر ۾ ڪنهن کي تڪليف آئي آهي ته درگذر ڪندا. تقرير کان کانپوءِ اسان کي لنچ باڪس ڏنا ويا. جيڪي اسين رائيٽرز هاسٽل ۾ اچي کاڌا. پنجاب جا دوست اسان کان موڪلائي پنهنجن شهرن ڏانهن روانا ٿي ويا. پنجاب جي اديب دوستن جي کل ڀوڳ ڪري سفر خوشگوار گذريو. هنن وٽ ڀوڳن چرچن جا انبار هئا، جنهن به محفل يا مشاعري ۾ شامل هئا اتي ٽهڪ ئي ٽهڪ هئا. هنن جي وڃڻ کان پوءِ اسان وٽ هنن سان گڏ گهاريل گهڙيون/ يادون دل ۾ سانڍڻ لاءِ رهجي ويون. اسان کي رائٽرز هاسٽل ۾ ترسايو ويو. مون رسيپشن تان فون کڻي پنهنجي دوست علي نواز جو نمبر ڊائل ڪيو، علي نواز سينيٽ ۾ اعلى عهدي تي فائز آهي. رسمي هلوهاءِ ٿي، ٻڌايائين ته مصروف گهڻو آهيان، توسان رات جو ملڻ ايندم. اسان جي ڪمري ڀرسان محسن ڀوپالي ۽ خيال آفاقي جو ڪمرو هو. ارشاد چيو ته هل ته اڪيڊمي آفيس ۾ ڪجھه دوستن سان ملجي، اسين ٻئي هاسٽل مان نڪري آفيس آياسون جتي ارشاد کي چيم ته يار! شوڪت خواجائيءَ سکر مان لائف انشورنس جي درخواست موڪلي هئي. ان بابت به پڇا ڪرڻي آهي. اسين ميڊم نسيم محمود جي ڪمري ۾ وياسين جتي ميڊم نسيم اسان کان سفر بابت حال احوال پڇيو. ميڊم نسيم وٽ هڪ سنڌي نوجوان ويٺو هو. جيڪو ضلعي دادو سان تعلق رکي ٿو. سندس نالو مير نواز سولنگي هو. سنهڙي جسم ۽ ڊگهي قد وارو خلوص ڀريو ماڻهو آهي، هن جي اسان سان سٺي ياراڻي ٿي وئي. پوءِ هو اسان جي ڪمري ۾ آيو. اسان سان ڪافي دير تائين ڪچهري ڪري واپس هليو ويو.اسين 3:00 وڳي شام جو سمهي پياسين.