سفرنامه

پکي پيارَ امن جا

ھي ڪتاب نامياري ليکڪ ۽ شاعر بشير منگيءَ جو لکيل ڏيھي سفرنامو آھي، جيڪو پاڪستان جي چئني صوبن جي ڪيل سفر ۽ مطالعاتي دوري جي يادگيرين تي مشتمل آھي. ھو لکي ٿو:
”منهنجي هن سفر نامي لکڻ جو سبب اهو آهي تہ مختلف صوبن جي ماڻهن جي ڪلچر ۽ رهڻي ڪهڻيءَ کان آگاهه ڪرڻو اٿم. اسان پاڪستان جا چارئي صوبا گهمي ائين محسوس ڪيو تہ اسان هن ڪائنات جي زميني ٽڪري تي هڪ ننڍڙي خوبصورت جزيري جو سير ڪري رهيا هجون. جتان جا ماڻهو خوبصورت، جتان جو ڪلچر شاهڪار، جتان جون ٻوليون مٺڙيون، جتان جي تهذيب هزارين سالن جي تاريخ رکندڙ هجي، جتان جا درياهه نيل ۽ دجلا کان وڌيڪ خوبصورت ۽ پوتر هجن، جتان جا اولياءَ، درويش ڪامل ۽ صوفي منش هئڻ سان گڏ روحاني رمزون رکندڙ هجن، معدنيات، ميوات، اناج جا ڍير، ماڻهن جي خوراڪ لاءِ ڪافي هجن، اهڙي خوش نصيب ڌرتيءَ جي ڪيتري بہ تعريف ڪجي اها گَهٽِ آهي.“
  • 4.5/5.0
  • 850
  • 244
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بشير منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book پکي پيارَ امن جا

چائنيز هوٽل

چائنيز هوٽل
اسين وين ۾ ويٺاسين، وين هلڻ لڳي. وين ڪشمير روڊ تي چائنيز هوٽل تي بيهي ٿي مون وقت ڏٺو رات جا 10 ٿيا هئا. چائنيز هوٽل ۾ ملڪ جي نامياري اديب سيد قاسم محمود طرفان ڊنر ڏني وئي هئي. چائنيز هوٽل اندر داخل ٿياسين جتي هڪ بندري قد جو وڻندڙ ماڻهو دروازي تي سلام ڪري در کولي آجيان ڪري رهيو هو. چائنيز ۾ ايندڙ ويندڙ ماڻهو هن کي ڏسي مسڪرائي رهيا هئا. مون هن کي کلي پيار مان نهاريو. هن سلام ڪيو. چائنيز ۾ امير مرد پنهنجي زالن سان يا محبوبائن سان گڏ ويٺل هئا. اسان کي وچ واري حصي ۾ وڏي ٽيبل تي ويهاريو ويو. کاٻي پاسي کان تاج ۽ ساڄي پاسي کان ادل ۽ ارشاد ڪرسين تي ويٺا هئا. مون سان تاج چائنيز ۾ مزاق مستيون ڪري رهيو هو. هر هر مون ڏانهن هٿ سان اشارا ڪري پيو، اڙي هي ڏس، اڙي سامهون ڏس، مون به تاج جي ڳالهين مان پئي مزو ورتو. اسين چائنيز مان ڊنر ڪري اُٿياسين ۽ ٻاهر وين ۾ ويٺاسين.