هيلسنڪي کان ڪوپن هيگن ۽ مالمو
گلبرٽ اهي نشان ڏسي چيو: ”آئون جهاز مان ائين نه لهندس، ڪوپن هيگن ايئرپورٽ تي ماڻهو کلندا.“ سو جهاز جي ڪاڪوس ۾ پتلون لاهي ڌوئڻ لڳو، تيسين اسين باقي چار ڄڻا ۽ پنجين SAS جي پوڙهي ايئر هوسٽس بيٺي رهي ته اسين لهون ته هوءَ جهاز جو در بدن ڪري پاڻ به نڪري. گلبرٽ جي ڪوشش ناڪام وئي ۽ سوتي چائيءَ جي صلاح ۽ مبارڪ جي فيصلي موجب اسان چارئي ڄڻا سندس اڳيان پويان ۽ ساڄي کاٻي ٿي هلڻ لڳاسين- ڄڻ اسان سندس باڊي گارڊ هجون. پر هتي اسان جو مقصد سندس جان بچائڻ نه پر آن بچائڻ هو، جيئن ڪنهن جي نظر سندس پتلون تي نه پوي. اها ڊيوٽي ڪندا رهياسين، جيسين ايئرپورٽ تي سندس بئگ ملي جنهن مان ٻي پتلون ڪڍي هن ان وقت ئي پاتائين.ان بعد هن ۽ اسان سُک جو ساهه کنيو.
جنهن وقت جهاز مان نڪري اسان ايئرپورٽ ڏي اچي رهيا هئاسين ته گلبرٽ چيو: ”اهو سڄو ڪم مبارڪ ڪري ٿيو.مانيءَ کائڻ مهل ايڏي ڦٿ ڦٿ ڪيائين جو منهنجي ٿالهي اونڌي ٿي وئي ۽ چاڪليٽ کاڌم ته ڪونه، ماڳهين پتلون خراب ڪري وڌائين.“
مبارڪ کلي سوتي چائي کي چيو: ”گلبرٽ گشا ٿو هڻي، منهنجي ڏوهه نه پر تنهنجو آهي.“
”اهو ڀلا ڪيئن؟“ سوتي چائيءَ هميشه وانگر پنهنجي معصوم انداز ۾ پڇيو.
”گلبرٽ! چاڪليٽ جو فقط بهانو ٿو ڪري، دراصل فنلئنڊ ۾ تنهنجي رڌل ٿائي فوڊ ڪري سندس پيٽ خراب ٿي پيو آهي.“ مبارڪ چيو.
سوتي چائي ٽهڪ ڏئي گلبرٽ کي چيو:”گلبرٽ! پليز آئنده ٻارن واري نئپي ٻڌي هلندو ڪر.“
۽ ويچارو گلبرٽ ان تي وڌيڪ ٽيڪا ٽپڻي ڪرڻ بدران هر هڪ کي منٿ ڪندو رهيو ته ٿورو ويجهو ٿي هلو، جيئن ڪنهن ٻئي جي نظر سندس پتلون تي نه پوي. پتلون بدلائڻ بعد اسين تکا تکا ڪوپن هيگن جي گيٽ نمبر C 29 ڏي وڌياسين، جتان هوور ڪرافٽ (Hoover Craft) ذريعي مالمو روانو ٿيڻو هو. هوور ڪرافٽ ”هوائي جهاز“ ۽ پاڻي واري جهاز جي کار چئي سگهجي ٿي. هوور ڪرافٽ ٻاهران شڪل ۾ پاڻيءَ جو جهاز ٿئي ٿو پر اندران هوائي جهاز وانگر ٿئي ۽ پروپيلر تي هلڻ بدران هوائي جهاز وانگر ٽربائين انجڻ تي هلي ٿو. هو پاڻي توڙي خشڪي تي بيهي سگهي ٿو. هلڻ مهل پاڻي يا زمين کان فٽ ڏيڍ مٿي اڏري ٿو.
ڪوپن هيگن جو ايئرپورٽ يورپ جي هن پاسي جي ملڪن ۾ وڏي ۾ وڏو ايئرپورٽ آهي، جهاز مان مسافرن جي لهڻ چڙهڻ لاءِ منجهس چالهيارو کن دروازا آهن. گيٽ نمبر اوڻٽيهين ڏي ويندي رستي تي ايئرپورٽ جو وڏو ”ڊيوٽي فري دڪان“ اچي ٿو، جنهن ۾ رکيل شراب مبارڪ ۽ گلبرٽ کي چقمق وانگر ڇڪيو. وسڪي جي بوتل ٻه ۽ بيئر وٺڻ لاءِ هو ان ۾ گهڙي ويا. اسين پنهنجي ٽڪيٽ ڏيکاري، هوور ڪرافٽ ۾ ويهڻ جو سيٽ نمبر (Boarding Card) وٺي اچي انتظار گاهه ۾ ويٺاسين. سوتي چائيءَ کي چيم ته وقت تمام ٿورو آهي، شل مبارڪ وارا پهچي وڃن، نه ته خبر ناهي هوور ڪرافٽ وارا هنن لاءِ ٿوري دير به ترسندا يا نه؟
جواب ۾ هن پنهنجو تڪيو ڪلام دهرايو:
”Whatever will be, will be, Que sera sera“ (جيڪي ڪجهه ٿيڻو هوندو سو ٿي رهندو)
راڳ جي Que sera sera سٽ اسپيني آهي، جيڪو ٻڌي اسان جا پري کان ويٺل وينزوئلا ۽ ڪاسٽاريڪا جا ڪُليگ کلڻ لڳا جو هنن جي مادري زبان اسپيني آهي ۽ هنن نرسري اسڪول ۾ ماسترياڻي کان اهو راڳ ضرور ٻڌو هوندو.
اتي بس ۾ چڙهي هوور ڪرافٽ ڏي هلڻ جو اعلان ٿيو. سوتي چائي کلي چيو: ”ڏٺئه هي پنهنجا يار نه پهتئه. هاڻ ڀلي ٻه ٽي ڪلاڪ، ٻئي هوور ڪرافٽ جي وڃڻ تائين اتي ڪوپن هيگن جي ايئرپورٽ تي انتظار ڪن.“ ۽ پوءِ پنهنجو مٿيون دلپسند راڳ وري جهونگارڻ لڳو....
When I was just a little girl
I asked my mother, what will I be
Will I be pretty
Will I be rich
Here's what she said to me
Que sera, sera
Whatever will be, will be
The future's not ours to see
Que sera, sera
What will be, will be
When I grew up and fell in love
I asked my sweetheart, what lies ahead
Will we have rainbows
Day after day
Here's what my sweetheart said
Que sera, sera
Whatever will be, will be
The future's not ours to see
Que sera, sera
What will be, will be
اتي سامهون مبارڪ ۽ گلبرٽ کي ڊوڙندو ايندو ڏٺوسين. بس ۾ آخري مسافر سوار ٿئي ان کان اڳ هو بس وٽ پهچي ويا ۽ بس ۾ چڙهي هوور ڪرافٽ ڏي آياسين، جيڪو ٻه ميل کن پري خشڪيءَ تي پارڪ ٿيل هو. سامهون بالٽڪ سمنڊ هو جيڪو هن جهاز کي ڪراس ڪري اسان کي پرينءَ ڀر (مالمو) شهر پڄائڻو هو.
شروع ۾ ٻڌائي چڪو آهيان ته ڪوپن هيگن۽ مالمو ائين آهي جيئن منهوڙو، ڪياماڙي. منهوڙو ڪوپنگ هيگن ٻيٽ آهي ته ڪياماڙي مالمو-جيڪو سئيڊن جي ڏاکڻي پڇڙي تي آهي. سئيڊن جي گادي جو هنڌ اسٽاڪهوم مالمو بندرگاهه کان ائين پري آهي، جيئن ڪراچي بندرگاهه کان اسلام آباد. هاڻ ظاهر آهي ته ڪوپن هيگن پهچي پوءِ پاڻيءَ رستي ڪلاڪ اڌ ۾ مالمو اچجي ته وڌيڪ سولو ۽ سستو آهي. ڪراچي کان مالمو ايندي وقت به اسين اسٽاڪهوم بدران ڪوپن هيگن ان ڪري آيا هئاسين.