پهرين مڙس مان
”وڃي ڌوڙ پاءِ. مون کي پئي دير ٿئي تون آهين سو وتين روز نخرا وڌائيندي.“
بهرحال هڪ هفتي بعد ته هو اڃان به پنهنجي محبوبا کان ڇڊو ۽ بور ٿيڻ لڳو. هڪ رات آئون گهر اچي رهيو هوس ته هي به اڪيلو ڪٿان ٻاهران پئي آيو. پيئڻ ڪري ڪجهه آئوٽ هو ۽ کائنس سندس چاٻيءَ سان اسان واري بلڊنگ جو مين گيٽ نه پئي کليو. مون پنهنجي چاٻيءَ سان در کولي کيس اندر گهڙڻ لاءِ چيو. پاڻ اندر گهڙي لفٽ ڏي وڌڻ بدران، منٽ اڌ سوچي انهن ئي پيرن سان وري ٻاهر هليو ويو.
مون انگريزيءَ ۾ گهڻو ئي چيومانس ته اچ اچ ڄاڻ ته لفٽ آئي پر هو فرينچ ۾ ائين باءِ باءِ ڪندو ويو، ڄڻ سندس هيءَ آخري گهڙي هجي ۽ هن آخري فيصلو ڪري ورتو هجي ته انهي بور پوڙهيءَ وٽ وري نه ويندس. پوءِ واقعي ٿيو به ائين. ان بعد وري هي فرينچ پوڙهو نظر نه آيو.
اسان جي بلڊنگ واري پوڙهي (يوزي) ٻه ٽي ڏينهن ٻاهر نه نڪتي. گهڻي خوشي ۽ غم ۾ هتي جا ماڻهو گهڻو پي ستا پيا هوندا آهن. ڪڏهن ڪڏهن ائين به لڳندو آهي ته سئيڊن ۾ هن قسم جا هي اڪيلا رهندڙ پوڙها مري ته نه ويا، پر ان صورت ۾ مري ويلن جي فلئٽ مان ڌپ نڪرندي آهي، يا سندن ڪتو لڳاتار ڀوڪندو آهي جو ڪتي جي ڏهاڙي جي روٽين- هنگائڻ مُٽائڻ ۽ کارائڻ جو ڪم ڪرڻ واري يا وارو اٿندو ئي ناهي. يا وري ڪن پوڙهن کي هتي جي حڪومت/اسپتال طرفان اليڪٽرانڪ الارم ٻانهن يا چيلهه ۾ ٻڌڻ لا ءِ ڏنو ويندو آهي، جيڪو ساهه بند ٿيڻ تي ان کي ڪجهه به نه ڪرڻ سان Energized ٿي ويندو آهي ۽ سينٽرل هيڊ ڪوارٽر تي ان نمبر جو الارم وڄي ويندو آهي ۽ دفن ڪفن جو بندوبست ڪرڻ لاءِ فائر بريگيڊ جي گاڏي واڪا ڪندي پهچي ويندي آهي.
پر يوزي مئي ڪانه هئي، ٽئي يا چوٿين ڏينهن نظر آئي. سندس چهري تي ناز نخري ۽ ڪڪلپڻي بدران اداسي ۽ مايوسي هئي.
اسان کانئسسندس فرينچ يار جو پڇيو. هٿ سان اشارو ڪري ڏک مان وراڻيائين: ”هليو ويو.“
”تو ڪڍي ڇڏيس؟“
”نه کيس هتي رهڻ پسند نه آيو.“
”ڇو -؟“ مون پڇيو.
”چئي ته موسم ۽ ملڪ سٺو ناهي، هر وقت جهڙ، اونده ۽ برفباري لڳي پئي آهي.“ پوءِ ٿڌو ساهه کڻي چيائين: ”ڏاڍو ياد ٿو اچي.“
”تنهنجو آمريڪن مڙس؟“ مون چيومانس.
”نه هي فرينچ يار. ڪيئن گڏ گڏ هن شهر ۾ گهمندا هئاسين. شهر جي هڪ هڪ شيءِ کي ڏسي هو ياد ٿو اچي. گهر ۾ ٿي وهان ته گهر ٿو کائي. سندس هڪ هڪ ڳالهه ياد ٿي اچي...“
مون ڳالهه ختم ڪئي ته مون واري يورپي همراه زور سان کلي چيو: ”ميان هي اتر يورپ آهي. فرانس، انگلنڊ، اسپين، پورچوگال ۾ به ڪو حال آهي. هن پاسي اتراهين يورپ جو ته رنگ ئي نرالو اٿئي، هتي ان قسم جون ڳالهيون عام آهن. اهڙيون ڪيتريون ئي زالون ملنديون جيڪي چونديون: هي پرس مونکي پهرين مڙس وٺي ڏنو هو، هيءَ جتي مون کي برٿ ڊي تي يوناني يار تحفي ۾ ڏني هئي، هي ريڊيو مونکي ٻئي مڙس ڏنو هو ۽ هيءَ پين ٽئي مڙس جي ياد آهي ۽ پاڻ هنيئر چوٿين يا پنجين مڙس جي حوالي هوندي.“
”بلڪل صحيح ٿو چوين،“ چيومانس،“ توهان جا يورپي ته ٺهيو پر اسان جي ڪيترن ايشين جا به هتي رهي اهي حال ٿي ويا آهن ۽ تون ته شين نالي چوين ٿو _ هتي ته ٻارن لاءِ به ائين چوندي ٻڌو اٿم. هڪ پاڪستانيءَ سان مليس ، ٻڌائين ته: ”سندس پٽ پاڪستان ۾ ڏاڏي ڏاڏيءَ وٽ رهي ٿو.“
” پوءِ ماءُ کي ته ياد ڪندو هوندو؟“ مون پڇيومانس.
”نه، ان کي ڪڏهوڪو طلاق ڏئي ڇڏيم، هاڻ هن سان شادي ڪئي اٿم جنهن جو آئون ٽيون مڙس آهيان.“
ان وقت موجود ٻار ڏي اشارو ڪري پڇيو مانس:
” ته هي پٽ هن زال مان اٿئي؟“
”نه هي منهنجو پٽ ناهي، هي منهنجي هن زال جو آهي سندس پهرين يا شايد ٻئي مڙس مان.“