هڪ لطيفو ٻڌائين
”هڪ مزيدار لطيفو ٻڌائين ٿو، پر پهرين اهو ٻڌاءِ تون ڪٿي جو آهين.“
”ڪيترا دفعا ٻڌائيندو سانءِ ته پاڪستان جو آهيان.“
”در اصل توهان پاڪستانين، انڊين ۽ بنگالين جون شڪليون ايتريون ملن ٿيون جو وسريو وڃي ته ڪير ڪهڙي ملڪ جو آهي، بهرحال سٺو جو انڊين نه آهين ڇو جو هيءَ چرچو انڊين بابت آهي ۽ اسان جي ملڪ مئڊا گاسڪر ۾ تمام مشهور آهي.“
”مون کي خبر آهي ته توهان جي ٻيٽ تي ڪيترائي انڊين واپاري رهن ٿا.“ مون چيومانس.
”ڪيترا! بس ماٺ اٿئي ڀلي، سڄو ٻيٽ سک، سنڌي، گجراتي ۽ تامل انڊين واپارين سان ڀريو پيو آهي ۽ اسان هنن تي خارون کائيندا آهيون.“ جوزف چيو.
”لطيفو ٻڌاءِ ڀلا.“
”لطيفو هينئن آهي ته هڪ غريب مئڊا گاسڪرين کي انعام ۾ ڪنهن پاڻيءَ جي جهاز ۾ سير جي ٽڪيٽ ملي وئي. هڪ ڏينهن ٻين مسافرن وانگر هي به ڊيڪ تي بيهي موسم جو مزو ۽ سمنڊ جو نظارو ڪري رهيو هو ته ڀر ۾ بيٺل آمريڪن ۽ جپاني پنهنجي وڏ ماڻهپي جي لئه رکڻ لڳا. آمريڪن چيو: ”اسان جو ملڪ تمام امير آهي.“ ۽ پوءِ ڳچيءَ مان سوني تار لاهي سمنڊ ۾ اڇلائي چوڻ لڳو: ”اسان جي ملڪ ۾ ته جام سون آهي، ههڙيون ڏهه اڇلائي ڇڏيان ته به پرواهه نه اٿم.“
ان بعد جپانيءَ کيسي مان ڪئلڪيوليٽر ڪڍي سمنڊ ۾ اڇلائيندي چيو: ”۽ اسان جي ملڪ ۾ ايترا ڪئلڪيوليٽر آهن جو ههڙا ڏهه اڇلائي ڇڏيان ته به پرواهه نه اٿم.“
ان بعد هي ٻئي هن مئڊا گاسڪرين ڏي ڏسڻ لڳا. مئڊاگاسڪر جو هي غريب همراهه کين ڇا ٻڌائي ته کيس ته ٽڪيٽ جا پئسا به نه هئا، پر ساڳي وقت هنن ڦڙٻاٽين تي لئه به رکڻي هيس، آخر ڪري سو ڪري ڇا. اڃان اهو سوچي رهيو هو ته هڪ انڊين اچي اتان لنگهيو. هن نڪا ڪئي هم نڪا تم، کڻندي ان کي کڻي سمنڊ ۾ اڇلايو: ”۽ اسان جي ملڪ ۾ ايترا انڊين آهن جو جيڪر ڏهه ٻارهن کي سمنڊ ۾ اڇلائي ڇڏيان ته به پرواهه ناهي.“