شاعري

جدائي جي جزيري تي

شھمير سومرو سنڌ جو اهو سھڻو ۽ سيبتو ڪوتاڪار آهي، جنھن پنھنجي منفرد لب و لھجي ۽ انوکي اسلوب سان سنڌ جي ادبي آکيري ۾ پنھنجي جاءِ ٺاهي ورتي آهي. نئين ٽھيءَ ۾ غزل جھڙي حسناڪين سان ڀرپور صنف کي پنھنجي محبوبا بڻائيندڙ هن قلمڪار پڙهندڙن جو ڌيان پاڻ ڏانھن ڇڪائي ورتو آهي. پنھنجي غزلن ۾ منفرد رديفن جي چونڊ ۽ انھن سان بھترين نڀاءُ هن شاعر کي همعصرن ۾ هڪ الڳ سڃاڻپ ڏني آهي. شھمير جي شاعريءَ ۾ سرتيءَ جي سونھن جا عڪس بہ آهن، عاشق جي دل جا رقص بہ آهن، مٽيءَ جي مهڪ بہ آهي تہ ڌرتيءَ جا ڏک بہ آهن. هن ڪويءَ وٽ خيالن جي کاڻ ۽ لفظن جو اڻ کٽ خزانو آهي.

Title Cover of book جدائي جي جزيري تي

چنڊ جمني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.

چنڊ جمني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.
رات سپني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.

رات اڌ رات اکين منجھ وڌي مون به کڻي،
ننڊ رخني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.

هوءَ چالاڪ هئي مونکي پئي پوءِ خبر،
پيار فتني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.

منهنجي پيرن کي هٿن کي به هئي ميندي لڳل،
کير بدني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.

منهنجي اوندهه کي ڏيڻ باهه هلي آئي هئي،
تيل چمني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.

هن ڏنو هڪ ئي ڀري خوب هٿن ساڻ گلاس،
ڪجهه ته پني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.

لوڪ ڀل ڇا به چوي دل ته ڏيڻ آئي هئي،
معنا يعني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.

هانءَ ۾ اڄ به چڀي ٿو هي سچي ڳالهه اٿوَ،
تير طعني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.

باھ پاڻيءَ ۾ لڳائڻ ڪو سکي، هن کان سکي،
قرب ڪيني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.