نظم“ آزادي”
وفا جي چمن ۾ اوهان ڪاڻ هوندي.
خزائن برابر مڃي آڻ هوندي،
هو آزاد آهي، هو سچ ساڻ هوندي.
گلابن جي زلفن ۾ سرهاڻ هوندي،
ذري جي نه ذهنن تي ڪاراڻ هوندي،
نه ڪنهن جي اکين ۾ ڪا آلاڻ هوندي،
نه تهمت جي پوتيءَ تي ميراڻ هوندي،
نه ڌرتي ۽ اڀ تي ڪا ڇڪتاڻ هوندي،
نه مقتل جي رستن تي ڳاڙهاڻ هوندي.،
هوا ڄاڻ آئي، هوا پاڻ هوندي...
اميدن جي هٿ ۾ هي ڳاڙهو جهنڊو آ،
اهو ڪانئرن جي اکين ۾ ڪنڊو آ،
حقيقت جي هٿ ۾ ڪهاڙي ڏنڊو آ،
غلامي جو سپنو انڌو ۽ منڊو آ،
ڪو ڪارنهن جي منهن تي هي اجرو ڇنڊو آ،
وڏي پيار هوندي چون ٿا ننڍو آ،
مگر نينهن جي دل نئي کاڻ هوندي،
هوا ڄاڻ آئي، هوا پاڻ هوندي...
اڃا موج مستيءَ ۾ آئي ڪٿي آ،
اڃا واڳ تو ڏي ورائي ڪٿي آ،
هي ڌرتي اسان جي پرائي ڪٿي آ،
اڻانگي چڻنگ مون دکائي ڪٿي آ،
اڃا ننڊ تنهنجي ڦٽائي ڪٿي آ،
ڀٽائي جي وائي مون ڳائي ڪٿي آ،
جي ڳاتم ته هر جاءِ واکاڻ هوندي.
هوا ڄاڻ آئي، هوا پاڻ هوندي...