کوڙ مکڙيون ٽڙيون موج ۾ گل متا.
مرڪ تنهنجي ڏسي خيال مينديءَ رتا.
ذهن جي ڳوٺ ۾ سونهن گهيرو ڪيو،
عشق جي شهر ۾ پير منهنجا کتا.
تون ملين ٿي مٺي سڀ ٺري ٿا وڃن،
سور سڀ بي رحم پور سڀئي تتا.
نيڻ بي چين ۽ خواب تڙپن پيا،
تنهنجي هڪڙي جهلڪ لاءِ آسائتا.
سونهن تنهنجي ڏسي مون جي جوڙيا هئا،
شعر سڀئي بڻيا منهنجا ڪارائتا.
پيار جي آڙ ۾ وقت وٺندو ويو،
زندگي ٿي ڀري موت آڏو ڀتا.
اڄ خوشين جي دنيا جو شهنشاهه مان،
درد جي ديس مان آنءُ هان لاپتا.