سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڪتاب گهر پاران خوبصورت شاعر شھمير سومري جي شاعريءَ جو ٻيو مجموعو ”جدائيءَ جي جزيري تي“ اوھان اڳيان پيش آھي، جنھن ۾ غزل، نظم ۽ وايون شامل آھن. جواد جعفري لکي ٿو:
”شھمير سومرو سنڌ جو اهو سھڻو ۽ سيبتو ڪوتاڪار آهي، جنھن پنھنجي منفرد لب و لھجي ۽ انوکي اسلوب سان سنڌ جي ادبي آکيري ۾ پنھنجي جاءِ ٺاهي ورتي آهي. نئين ٽھيءَ ۾ غزل جھڙي حسناڪين سان ڀرپور صنف کي پنھنجي محبوبا بڻائيندڙ هن قلمڪار پڙهندڙن جو ڌيان پاڻ ڏانھن ڇڪائي ورتو آهي. پنھنجي غزلن ۾ منفرد رديفن جي چونڊ ۽ انھن سان بھترين نڀاءُ هن شاعر کي همعصرن ۾ هڪ الڳ سڃاڻپ ڏني آهي. شھمير جي شاعريءَ ۾ سرتيءَ جي سونھن جا عڪس بہ آهن، عاشق جي دل جا رقص بہ آهن، مٽيءَ جي مهڪ بہ آهي تہ ڌرتيءَ جا ڏک بہ آهن. هن ڪويءَ وٽ خيالن جي کاڻ ۽ لفظن جو اڻ کٽ خزانو آهي.“
ھي ڪتاب سمبارا پبليڪيشن، حيدرآباد پاران 2020ع ۾ ڇپايو ويو آھي. ٿورائتا آھيون شھمير سومري ۽ سمبارا پبليڪيشن جا جن ڪتاب سنڌ سلامت ۾ اپلوڊ ڪرڻ لاءِ موڪليو.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
پنهنجي پاران: محبت جو ثمر
اکيون مليون اکين سان اکين جا ٿڪ لهي پيا
اڄ اکين کي خوبصورت شام جو تحفو مليو.
پوتين ۾ جا پهري معنى پئي آهي.
احساس جي اکين مان سپنا ٽمي رهيا هن.
جواب سڀ وسي ويا سوال ٿو ٻري اڃا.
عاجزي منهنجي پرين جي بي رخي ڇانگي پئي.
زندگي گهارڻ گهري سي صوفين جي شهر ۾.
تنهنجي زلفن کي ڇهڻ پڻ آڱرين جو خواب هو.
ٻڌ ڪن کولي اوءِ! خساري ۾ آهيان.
منهنجي اک جو بادل سان آ شجرو ملندو.
چنڊ جمني ۾ وجهي هوءَ کڻي آئي هئي.
دل جي ديوارن تي نالو تنهنجو آ.
زندگيءَ کي وقت ڇاڻيءَ ۾ ڇڏي.
دل! سونهن کي سينگار کان ترجيح ڏي.
هٿن جي ٻڪن ۾ گلابن جا گل ها.
پيار جي ڪيميا نه ماري سي.
سپنن کي اڄ دل ۾ ڏاڍو سور پيو آ
گلابن جون پتيون ڄڻ خواب آهن ننڊ هاري ٿي.
ديد هڪڙي لال جوڙي ۾ ٻُڏي.
اڇو مٿو ڪري هو انتظار ۾ مئو.
وشواس جي وزن کي توريو، سگهو جي توري.
هئس پهاڙ مگر اڄ لڏي ويو آهيان.
پيار سان جنهن اکيون خود اڙايون هيون.
ڪجهه رنگ ۾ فرق آ، ڪجهه ذات ۾ فرق آ.
راهه اوکي آ، تون سڻائي ڪر.
منهنجي دل جو علاج ڪر سهڻي.
دل جي آڳر تي ٽهڪن رقص ڪيو.
مون سان ڳنڀير معاملو آهي.
مان مٽيءَ جو نصيب پٿر جو.
باغين جي شام کي هو رات جو صدمو مليو.
واقعا اهڙا ٿين ٿا شاعري سرجي نه ٿي.
پوڙهو ماڻهو ڪجهندي ڪجهندي آخر نيٺ اٿيو.
هن کي به تاج آهي هن کي به تاج آهي.
زندگيءَ جي اکين ۾ ڪجل پيار جو.
سرهاڻ ٿي ٻڌائي گلدان آهي تازو.
ڪو محبت کان منهن جي موڙيندو.
سٺن تي خرابن ڇڏيو قرض چاڙهي.
ڪجهه به ٿي يار جي حق ۾ آهيان.
جهنگ جي تصوير جهڙي زندگي.
ڏينهن آتو مليو رات آتي ملي.
سپنن جو اڄ خون ڪري ويو هڪ ماڻهو.
مٺو محبوب آيو آ دعائون موج ۾ آهن.
يار جا ڪنهن ته ڪن ڀريا هوندا
ڄڻ ته مالڪ کي ياد ئي ناهيون.
خيال هن جي انگ تي بيهي رهيو.
دل چوي ٿي اڏي زندگي گهورجي.
تون جو تبديل ٿيندو وڃي ٿو پرين.
ڪجهه جهڙالن جي زندگي آهي.
موت جهڙو، زندگيءَ ۾ ڳجهه هئو.
اوهان جو پيار موکي آ متارا نيڻ هن منهنجا.
تون ڇا ڄاڻين يار غريبيءَ جي معنى.
کوڙ مکڙيون ٽڙيون موج ۾ گل متا.
تنهنجي ساهه کي ٿوري ڪا ڇڪ ٿي ته ڀلو.
محبوب سان پيار جي مون حد ڪري ڇڏي.
زندگيءَ جو سفر اهو ئي ٿي.
سهڻي جي شهر کي مان بس سنڌ ئي ٿو سمجهان.
پرين جو ديس هو منهنجي بدن ۾ ساهه نه هو.
اوهان جون خماريل ڏٺيون هن اکيون.
جيئن ئي تنهنجي دوستي بيهي رهي.
هڪ هرڻ بر ۾ چرڻ لئه منتظر.
اوهان کي روز ڪهڻ جي جهڙپ ملي آهي.
پرين تون ساڻ هوندو آن وڇوڙو ڦوڳ لڳندو آ.
صبح جو ئي ڪنڌيءَ تي اڄ مهاڻي درد ڳوهي ٿي
هن ڳوٺ جي هڪ ناري، دل منجهه لهي وئي آ.
خوشين جو ميڙ آ مون وٽ، تماشو درد جو ڏسجو.
محبت مينهن وانگر آ، پسائي ڀي ۽ ٻوڙي ڀي.
بيمار گل ڏسان ٿو خوشبوء مري رهي آ.
شام اکين جي ڪنڌين تي موسمون گجنديون رهيون.
پرين درشن ڪرائي وڃ اکين ۾ ساهه ڪونهي ڪو.
او پرين! ايتري نه ڪر دوري.
گهڻو ئي وقت وڃايو سڪون ڳوليندي.
ڦلڙيون ڦلڙيون ورد سدائين اجرڪ جهڙي سوچ.
درسنيءَ ڀي نه سڃاتو مون کي.
تلخ ماضيءَ جي تصوير مان ڀؤ ٿو ٿئي.
تو جو وڇڙي الڳ ورتيون راهون.
منهنجي به حياتي هي اڌ رات جيان آهي.
آنءُ اڪيلو سمنڊ ڪناري لشڪر يادن جو.
حقيقت ۾، پراون کان گهڻو پنهنجن ڏکايو آ.
مون چيو خواهشون شهيد نه ڪر.
دلبر جي دغائن تي توجهه سبيل آهي.
مون چيو ڇو نه پنهنجا ستارا مليا!.
تنهنجو مون ساڻ پيار ٿئي، ائين ٿئي.
هر خوشي جو هر غميءَ تي هرمچو تنهنجي ڪري آ.
محبوب کان سواءِ ڪٿ هي دل نه ٿي لڳي.
پيار ڳيچيءَ وڌم مڙهي هاڻي.
دوست هر ڪو سٺي نوڪريءَ ۾ لڳو.
تو بي وفا کان ننڍڙو هي ڪم نه ٿي سگهيو.
وقت وڏو آڙاهه، ساڙي ٿو هر ساهه،
منهنجو هر سپنو، آهي اياڻو،
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
