محبت مينهن وانگر آ، پسائي ڀي ۽ ٻوڙي ڀي.
تڏهن ڀي هر ڪو خوش آ، ننڊ ڦٽائي ڀي ۽ لوڙي ڀي.
اندر صحرا جيان آهي اڃو منهنجو حقيقت ۾،
خدايا شل هوا ڪائي اچي ڪڪري نپوڙي ڀي.
مان پورو وس هلائيندس، وڃڻ روئي به روڪيندس،
وجهي ڳارو، رکي سر پيرڙن تي هٿ هي جوڙي ڀي.
الئه ڇو هجر ويٺو ٿو نماڻي هنيانءَ ۾ هرهر،
ڪلا ڪي درد جا زوريءَ کوڙي ڀي اکوڙي ڀي.
جدائي جي جزيري تي پيو ٿو درد سان جاليان،
پيئي ٿو خون منهنجو هو، هڏن تان ماس روڙي ڀي.
وري گڏجي گذارڻ جي مٺا ڪر مهرباني ڪا،
ظلم جي انتها ڪئي آ، پرين تنهنجي وڇوڙي ڀي!