زندگيءَ کي وقت ڇاڻيءَ ۾ ڇڏي.
وڃ نه مٺڙي اڌ ڪهاڻيءَ ۾ ڇڏي.
تون ته ٻيڙيءَ ۾ چڙهي مرڪي پئي،
پر وڃي ٿي باهه پاڻيءَ ۾ ڇڏي.
تنهنجي پيرن جي مٺي مان خاڪ کي،
خوش ٿيان ٿو، سرمي داڻيءَ ۾ ڇڏي.
رک توقع تون ملڻ جي هر دفعي،
وڃ نه تون صدمو وراڻيءَ ۾ ڇڏي.
سج لهي ٿو مان وڃان ٿو ڳوٺ ڏي،
پنهنجا پيرا باقراڻيءَ ۾ ڇڏي.
لڙڪ ويندا خود وٺي هن ڄام کي،
مرڪ آيو آ مهاڻيءَ ۾ ڇڏي.
سور ئي ويندو قبر تائين وٺي،
خواب جيڪو ويو مياڻيءَ ۾ ڇڏي.