بيمار گل ڏسان ٿو خوشبوء مري رهي آ.
ڇو موت تنهنجي ٿر تي ڪاوڙ وري رهي آ.
ڇا کير ڏي ٻچي کي هڏڙن جي مٺ ڀري آ.
تڙپڻ جي سگهه به ناهي ممتا ٺري رهي آ.
اڄ بي وسيءَ کي اوڍي پنهنجي ننگي بدن تي،
هڪ مرڪ سرد آهون ڪيڏيون ڀري رهي آ.
افسوس ٿي رهيو آ، ڦولار مند ۾ سهڪي،
ڪمزور ول ڀٽن تي پل پل ڳري رهي آ.
ڌرتي اڃاري ڳڙندڙ ڳوڙها ڳيهي چوي ٿي،
منهنجي اندر ۾ هڪڙي آوي ٻري رهي آ.