شام اکين جي ڪنڌين تي موسمون گجنديون رهيون.
بي رخين جي بارشن ۾ محبتون ڀڄنديون رهيون.
هڪ ئي حسرت ڳل چمڻ جي سا به پوري ڪو نه ٿي،
زندگيءَ جي سر زمين تي خواهشون ڦٽنديون رهيون.
ساهه لهرن جيءُ منهنجو هر گهڙيءَ ٿي ٻوڙيو،
سڀ اميدون خالي ٻيڙيون بي وزن ترنديون رهيون.
تون پڳو آن، اڄ اميدن جو اندر پيو آ ٺري،
روح جي رمزن کي ڇيڙي راڳڻيون ٻُرنديون رهيون.
زندگيءَ جي هر قدم تي منهنجي بربادي ڏسي،
چوڙيون تنهنجي هٿن جون گيت ڳائينديون رهيون.
تنهنجي زلفن کي ڇهڻ سان آڱرين جو ٿڪ لٿو،
رات ساري ڊائري تي شاعري لکنديون رهيون.
نرتڪيءَ کي ناچ تي جيئن ناز هوندو آ ائين،
سادگيءَ تي تنهنجون چالاڪيون پرين کلنديون رهيون.
بي قدر ماڻهو سموري سگهه وڃائيندا رهيا،
سڀ سرون موهن دڙي جون درد ۾ جهرنديون رهيون.