حقيقت ۾، پراون کان گهڻو پنهنجن ڏکايو آ.
اسان جن کي سڄڻ سمجهو انهن سڄڻن ڏکايو آ.
وسايا ڪو نه تو ڪنهن دم پيارا پيار جا بادل،
اڃايل دل جي ڌرتيءَ کي تڏهن ڪڪرن ڏکايو آ.
بهارن ۾ هئي هي دل دنيا جون پر خزان رسمون،
اجاڙي دل جي دنيا کي ويون رسمن ڏکايو آ.
حياتي چار ڏينهن آهي ٻه گذريا هن ٻه گذرن ٿا،
گذاريم جي سوا تنهنجي انهن پهرن ڏکايو آ.
سوايا سور ڏئي وئي آ اکين کي ساڀيا سهڻا،
وري ساڀيا کان نيڻن کي گهڻو سپنن ڏکايو آ.
هنيا پئي لوڪ ڳالهين جا پٿر پر اف نه ڪئي ڪنهن سان،
فقط تنهنجي ڪري شهمير کي سڀنن ڏکايو آ.