هن جي نالي ٽيون نثراڻو نظم
بيد مشڪ جي وڻ هيٺان بيٺو سوچيان،
ڪالھہ هتي لوڪ کان لڪي ملندا هئاسين،
پکين جي ٻولي ٻڌندا هئاسين،
چپ چمندا، گيت لکندا هئاسين،
ساڳيا ڪاريڊور، ساڳيا رستا،
جن تي هٿ هٿ ۾ ڏئي هلندا هئاسين،
تنھنجي شھر جا چھرا رهيا ساڳيا چھرا،
اسان جي اکين جي صليبن ۾ لٽڪيل سپنا، سپنا ئي رهيا،
ڪئين ڏينھن لڙيا ۽ شامون آيون،
سورج ڪيترائي ڀيرا ڌرتيءَ تي پنھنجا چپ رکي،
گم ٿيندو ويو، اڀرندو رهيو، وقت گذرندو ويو،
۽ تون بہ ائين پراڻي ياد ٿي وئينءَ،
وقت جو ڦيٿو، تاريخ جي صفحن تي،
پنھنجو پيٽو ڇڏي گذري ويو،
آڪاس جي ڇٽ تان ٽٽل تاري جيان،
تنھنجو هٿ منھنجي هٿ کان ڇڄي ويو،
من جي رڃ ۾ روح رڙي پيو،
وڇوڙي جي وير، عشق جي عبادت گاھہ کي لٽي ڇڏيو،
ڪوبہ نانءُ نہ رهيو، ڪوبہ نشان نہ رهيو،
تنھنجي منھنجي پيار جو،
ورهين پڄاڻان بسنت رت ۾ هوا جي ڪنھن جهونڪي سان،
تنھنجي لال گلابي لبن منھنجو نانءُ ائين اُتو هو،
جيئن ايٿوپيا ۾ بکي وگهي،
ڪنھن ٻالڪ هڏڪي ڏئي، پنھنجي ماءُ کان موڪلايو هو،
پنھنجي ماءُ کان موڪلايو هو.
***