قلم ڪارن جو قدر ٿيڻ گهرجي!
نھايت افسوس ۽ رنج سان چوڻو ٿو پوي تہ سنڌي ٻولي جنھن دور مان اڄ گذري رهي آهي، شايد ئي اهڙو ڀوائتو دور مٿس آيو هجي. پنھنجي ٻولي، ادب ۽ شعوري سجاڳي کي پکيڙيندڙ ليکڪن جي جيڪا معاشي حالت آهي، اها تہ هڪ جڳ پڌري حقيقت آهي، سنڌي ليکڪ پنھنجي هڙان وڙان ڀري، رت ست ڏئي، ٻوليءَ جي خدمت ڪن ٿا يا ادب لاءِ پاڻ پتوڙين ٿا پر جڏهن اهڙن ڏاهن نوجوانن سان ناانصافيون ڪيون وڃن ٿيون، تڏهن افسوس ٿئي ٿو. سيد زوار نقوي معاشري جي سمورين اوڻاين کي ڪھاڻين، مضمونن ۽ شاعريءَ ذريعي ھميشہ چٽو ڪندو رهيو آهي، هو هڪ سڄاڻ صحافي بہ آهي تہ ڏاهو ليکڪ پڻ، قلمڪار ڪڏهن بہ عھدن، مٿانھين منزل جي گهر تہ نہ ڪئي آهي پر کيس جائز عھدي تان هٽائڻ هڪ شرمناڪ عمل آهي، سيد زوار نقوي ڪنھن بہ ڀوتار يا پليسمينٽ بيورو جي معرفت ان عھدي تي فائز نہ ڪيو ويو هيو بلڪہ هو پنھنجي قلمڪاريءَ جي بھتر ساک جي بنياد تي ايڊيٽر بنايو ويو هو.
اسان وزيرِ اعظم جي صلاحڪار علي نواز وفائي ۽ ٻين سمورن ڏاهن ماڻھن کي گذارش ٿا ڪريون تہ سيد زوار نقويءَ کي ساڳئي عھدي تي ٻيھر بحال ڪري هڪ سچي قلمڪار سان انصاف ڪيو وڃي تہ جيئن نوجوان ليکڪن ۽ اديبن ۾ مايوسي ۽ ناراضگي ختم ٿي سگهي.
(12 ڊسمبر 1990ع، روزاني سنڌ نيوز حيدرآباد، ايڊيٽر مدد علي سنڌي)