جو گذر گئی کل کی بات تھی، عمر تو نہیں!
ڪار مان در کولي هيٺ لٿس....
يڪدم چيائين،
او-ڪي.. مان گاڏي ٿوري پوئتي ٿو ڪريان.
چيم، گاڏي کي ڇڏ پھرين هٿ تہ ملائي!
آڏو ابتو هٿ ڏنائين
وضاحت يا معذرت ڪندي تہ، ڪووڊ جي ڪري ڪنھن سان بہ هٿ ملائڻ کان لنوائيندو آهيان.
پڇيم، سڃاتئي؟
چيائين، ها.
نالو ٻڌائي؟
ها، يار-او!
سائين زوار نقوي منھنجو نالو ٻڌائي؟
يار وسري ويو...
جمن سوهو.
اڙي... جمن؟!
تون تہ صفا پوڙهو ٿي وئين؟!
سڃاتم ئي ڪون؟!
ڏس آئون ساڳيو ٽپ ٽاپ... هتي ڪيئن؟
ڪنھن ڪم سان آيس.
هلي آ... چانھہ پي.
نہ سائين ٻي واري، تڪڙو آهيان.
نہ 30 سالن کان پوءِ مليو آهين... ايئن ڪو نہ ٿيندو.
آخر نامياري ليکڪ، هن وقت ڊائريڪٽر پرائيويٽ اسڪولز حيدراباد ريجن ۽ محبتي ماڻھو سيد زوار نقوي پنھنجي آفيس ۾ سڪ مان چانھہ پياري ۽ پنھنجي ڪتاب “ڳالھہ هڪ دؤر جي” جي آنرري ڪاپي ڏني.
سندس مھربانيون
مختصر پر سٺي ڪچھري ٿي.
اهو وقت ياد ڪيوسين،
جڏهن مون وٽ رڪشي جي ڪرائي جا پئسا بہ نہ هوندا هئا ۽ آئون ۽ سرور خاصخيلي پنڌ تلڪ چاڙهي کان ٽنڊو جھانيان سائين جي اوطاق تي ساڻس ملڻ ويندا هئاسين...
گلزار چيو آهي:
جو گذر گئی
کل کی بات تھی
عمر تو نہیں
جيتوڻيڪ پاڻ هن وقت 20 گريڊ جو آفيسر آهي پر منجهس اها مڻيا ۽ سڃاڻپ ساڳي آهي.
جيڪا ڳالھہ اڄ جي دؤر ۾ اڻلڀ آهي.
ﷲ پاڪ کيس آباد رکي...
(نامور شاعر جمن سوهو جي وال تان 20-9-2021ع)