(1)
گونرو تنهنجو جهانوِرو
دل ته چوي ٿي: ‘تُند ٿِي’، سوچون: ‘ڌِيرَ به ڌارِ’
هوري واڳون وارِ
اَڄِ ته اُماس آ، سوڍڙا، چِتِ جو چَنڊُ اُڀارِ
هوري واڳون وارِ
آءُ، وَسِي پئو مون مٿي، تون ٺَر، مون کي ٺارِ
هوري واڳون وارِ
مان به ته توسان ڀُوڻِ ۾، دل جو ديپڪ ٻارِ
هوري واڳون وارِ
واريءَ سمجهي سمنڊ تون من جي ناوَ نه تارِ
هوري واڳون وارِ
سيگههُ ته تو لئه موت آ، ڌِيرَجَ سان تَنهن مارِ
هوري واڳون وارِ
واريءَ گِرَڻيون ائن ڳِهَنِ ڄڻ ڪوراڙنِ ڪارِ
هوري واڳون وارِ