اي ماڻِڪَ ، تنهنجي ميلي ۾
هيءُ پُورو سنڌ سڏايل هو
ها، پُورو سنڌ ئي آيل هو
تو پنهنجي فن جي چَڳّ ڪپي
جنءَ وقت محل تي ٿي ڦيرِي
چوڌار سحر، ڪامِڻ، جادو
ميلو ڄڻ ٿيو ٿي بي قابو
پو جنهن پل تو سُرندو ڇيڙيو
هر آيل ڪَنّ کنهڻ نڪتو
پو هر ڪنهن ڪَنّ پَٽي لاٿا
تون سُرَ ۾ لنوندو لنوندو وئين
جيوَن ۾ رنگّ ڀريندو وئين
پر ڪنهن نه ٻڌو، هئه، ڪنهن نه ڏٺو
هو سُرندو ڪهڙو سُرندو هو
هو سازيندڙ هو ڪير اتي
هو ڪهڙو چنگ چڙهيو گذريو
پر اڄِ به ته تُنهنجي سُرندي جو
آلاپ اُٿي ٿو ميلي ۾
هِن ميلي ۾، هُن ميلي ۾
يا ڏوران ڏور، اڪيلي ۾
انءَ مون جهڙا ۽ تو جهڙا
پو توکي ياد ته ڪن ٿا، ڙي
تون ڏور ته آهين پو ڇا ٿيو
ويجهو به ته تيڏو آهين، ڙي
اي ماڻِڪَ، دل جي ميلي ۾